... με τη Σιωπή

Συγγραφέας: Αλεχάντρο Κασόνα

Σκηνοθέτης: Νίκος Καραγέωργος

Πού: Θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32, τηλ. 2105223522)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Ελίσεα ζει μαζί με τον άνδρα της αδελφής της που έχει πεθάνει, τον Ραμόν, και το γιο του τον Έρον ο οποίος πάσχει από μια μορφή αυτισμού και το μόνο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνεί με ένα τρόπο είναι η θεία του η Ελίσεα. Η συμβίωση των τριών τους θα αντιμετωπίσει νέες δυσκολίες όταν ο Ραμόν αποφασίσει να παντρευτεί μια απο τις υπηρέτριες του σπιτιού, την Αμάντα. Η τελευταία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Ελίσεα για ένα παλιό της έρωτα με σκοπό να της αποσπάσει τα χρήματα που αποταμίευε για την ίδια και τον ανιψιό της.

Το έργο του Αλεχάντρο Κασόνα "Τα επτά μπαλκόνια", μετέφρασε η Ιουλία Ιατρίδου και διασκεύασε ο Νίκος Καραγέωργος δίνοντας του τον τίτλο "...με τη Σιωπή". Πρόκειται για ένα κείμενο που ενσωματώνει στοιχεία ρεαλιστικά και νατουραλιστικά με το εξωπραγματικό. Οι ήρωες του Κασόνα έχουν στοιχεία ονειρικά, ζουν την πραγματικότητα αλλά δραπετεύουν σ'ένα κόσμο με το μυαλό και το συναίσθημα τους. Η διασκευή τόνισε τα στοιχεία αυτά και παρέδωσε ένα κείμενο με λυρισμό και φαντασία.

Η παράσταση: Το ύφος της διασκευής καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τις σκηνοθετικές προτάσεις του Νίκου Καραγέωργου που εμπλούτισε την παράσταση με πολλά εικαστικά στοιχεία που μας θύμισαν παλιότερες παραστάσεις του Ανοιχτού Θεάτρου και του Γιώργου Μιχαηλίδη από τον οποίο εμφανώς επηρεάστηκε ο Καραγέωργος. Ίσως σε ένα βαθμό υπερβολικές οι σκηνές tableau-vivant του σκηνοθέτη κάνουν σαφείς τις προθέσεις του αλλά αποσπούν από το ρεαλισμό του συγγραφέα και γίνονται απλά στοιχεία εντυπωσιασμού. Νομίζουμε ότι το μέτρο χάθηκε ειδικά στις τελευταίες σκηνές του έργου που έτσι κι αλλιώς είναι έντονες δραματικά.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα απέδωσαν το ύφος και την εποχή με γούστο και έμπνευση ενώ οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη έδωσαν τις απαραίτητες ατμόσφαιρες σ'ενα χώρο που δεν ευνοεί ιδιαίτερα την παράσταση όπως το θέατρο Βεάκη.

Αναμφίβολα η παράσταση οφείλει τη φήμη της στην παρουσία της Μίρκας Παπακωνσταντίνου στο ρόλο της Ελίσεα. Η ερμηνεία είναι κάποιες στιγμές απλώς καθηλωτική καθώς αισθάνεσαι ως θεατής ότι συντελείται ένα μικρό θαύμα επί σκηνής. Ιδιαίτερα στην κορυφαία στιγμή του γράμματος που περιμένει από τον ταχυδρόμο η συγκίνηση που επιτυγχάνει η ηθοποιός με τόσο λιτό και σπαρακτικό τρόπο αποτελεί την καλύτερη, κατά τη γνώμη μας, στιγμή της παράστασης.

Από τους υπόλοιπους της διανομής θα σταθούμε στο σκηνικό κύρος του Κώστα Αρζόγλου που ερμηνεύει τον Δον Γερμάν με εύγλωττες σιωπές, έντονες παύσεις και μέτρο αλλά και την ενδιαφέρουσα ερμηνεία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου στον επικίδυνο ρόλο του αυτιστικού Έρον. Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ήταν μια μάλλον ακατάλληλη επιλογή για το ρόλο του Ραμόν ενώ η Υρώ Λούπη και η Άννα Μονογιού είχαν καλές στιγμές.

Συμπέρασμα: Μια άνιση παράσταση, μια σπουδαία ερμηνεία...

Η κασετίνα

Συγγραφέας: Καρλ Στερνχαϊμ

Σκηνοθέτης: Βίκτωρ Αρδίττης

Πού: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, τηλ. 2108831068)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή - Μέχρι 20/1/2008

Υπόθεση: Ο Χάινριχ Κρουλ είναι ένας μικροαστός δάσκαλος τον οποίο γνωρίζουμε λίγο μετά το δεύτερο γάμο του με την όμορφη και νεότερη του Φάννυ, όταν έρχονται να εγκατασταθούν στο σπίτι όπου θα συγκατοικήσουν με την κόρη του Λύντια και την ηλικιωμένη θεία Έλσμπετ. Η τελευταία είναι το πρόσωπο που θα αποτελέσει τη λυδία λίθο για τη συνοχή της οικογένειας, όταν θα υποσχεθεί στον ανιψιό της ότι τα ομόλογα που κρατά κλειδωμένα σε μια πολυτελή κασετίνα θα παραμείνουν σ'αυτόν μετά το θάνατο της. Η κασετίνα θα αναστατώσει την απατηλή ευτυχία της οικογένειας και θα βγάλει στην επιφάνεια τις πιο σκοτεινές σκέψεις των ενοίκων του σπιτιού.

Το έργο του Καρλ Στερνχάιμ είναι μια ιδιότυπη, "αυστηρή", γερμανική κωμωδία που προσπαθεί να φωτίσει τις πληγές τις σύγχρονης κοινωνίας και να σατιρίσει την υποκρισία, την απληστία και τη βαρβαρότητα της μικροαστικής τάξης.

Η παράσταση: Η αυστηρότητα του ύφους και η ιδιομορφία της γραφής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κειμένου του Στερνχάιμ, που αποδόθηκε με γλαφυρότητα απο το Γιώργο Δεπάστα καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθούν από τα γερμανικά οι δισημίες και τα λογοπαίγνια του πρωτοτύπου. Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι η μεταφραστική προσπάθεια κατάφερε ως ένα βαθμό να αποδώσει το ύφος μιας γλώσσας κατασκευασμένης, εξειδικευμένης και φορμαλιστικής αλλά με αρκετές λειάνσεις.

Ο Βίκτωρ Αρδίττης προσπάθησε να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα που θα τόνιζαν την αυστηρότητα και τον φορμαλισμό του κειμένου αλλά πιστεύω ότι καθοδήγησε τους ηθοποιούς σε ερμηνείες περισσότερο νατουραλιστικές και κωμικές απ'όσο επέτρεπε το ίδιο το έργο. Έτσι η παράσταση δεν παρουσιάζει την απαραίτητη συνοχή τουλάχιστον υφολογικά και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς φάρσα χωρίς κορύφωση.

Το σκηνικό της Λιλής Κεντάκα αυστηρό και λειτουργικό ήταν πιο κοντά στο ύφος του συγγραφέα και σε μια παράσταση περισσότερο "γερμανική".

Οι ερμηνείες των αξιόλογων ηθοποιών λοξοκοίταζαν αρκετές φορές προς φαρσικές ευκολίες, ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε την σκηνική ευφράδεια του Ταξιάρχη Χάνου, τον αυθορμητισμό της Σύρμως Κεκέ, την άνεση του Κλέωνα Γρηγοριάδη, την αφέλεια της Έμιλυς Κολιανδρή, την κλάση της Εύης Σαουλίδου και κυρίως την ευστοχία της Έρσης Μαλικένζου που έδειξε για μια ακόμη φορά την καλή της θεατρική στόφα και την εμπειρία της.

Συμπέρασμα: Μια ιδιαίτερη κωμωδία, μια μέτρια παράσταση...

Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια

Συγγραφέας: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Σκηνοθέτης: Θέμης Μουμουλίδης

Που: Θέατρο Λαμπέτη (Λεωφ. Αλεξάνδρας 106, τηλ. 2106463685)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Στέλλα είναι τραγουδίστρια στην ταβέρνα της Μαρίας. Είναι μια ανήσυχη και ελεύθερη νέα γυναίκα που της αρέσει να χαίρεται τη ζωή και να μην καταπιέζεται. Ένα βράδυ γνωρίζει στο μαγαζί τον Μίλτο ένα φορτηγατζή το ίδιο νευρικό και ατίθασο όπως αυτή. Οι δυό τους θα ερωτευτούν με ένταση και πάθος όμως ο Μίλτος θέλει να παντρευτουν και πιέζει για το λόγο αυτό τη Στέλλα. Εκείνη δέχεται αλλά την ημέρα του γάμου δεν εμφανίζεται στην εκκλησία μετά μια συνάντηση που έχει με τη μητέρα του Μίλτου.

Το γνωστό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη έχει γίνει θρύλος χάρη στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη ο οποίος το διασκεύασε και το κινηματογράφησε πριν αυτό δει τα φώτα της σκηνής. Η ταινία αυτή είχε σημαδέψει την πορεία όλων των συντελεστώντης και έχει μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο που το έργο δεν έχει ανεβεί ποτε στη σκηνή εκτός από μια φορά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.

Η παράσταση: Ο Θέμης Μουμουλίδης ανέβασε για δεύτερη φορά, μετά το Βόλο, φέτος το έργο και προσπάθησε να στήσει μια παράσταση με στοιχεία ρεαλιστικά αλλά και ποιητικά που να φωτίζουν το κείμενο και να αναδεικνύουν τις αρετές του. Όμως το κείμενο είναι περισσότερο αδύναμο από όσο θα επέτρεπαν τέτοια φιλόδοξα σχέδια και αυτό που ήταν απαραίτητο είχε περισσότερο σχέση με μια πιο ικανοποιητική απεικόνιση της εποχής τόσο αισθητικά όσο και ερμηνευτικά παρά εικονοκλαστικές αντιμετωπίσεις και ερμηνείες παγωμένες. Έτσι ο Σταύρος Ζαλμάς και ο Πατρίκιος Κωστής μένουν στην επιφάνεια των ρόλων και δε διασώζονται ενώ η Ελισάβετ Ναζλίδου και ο Δημήτρης Καμπερίδης επιβλήθηκαν με τις λιτές τους ερμηνείες και το σκηνικό τους κύρος. Ο Χάρης Παντελιδάκης είναι άμεσος, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος. Η Τάνια Τρύπη είναι ιδανική ερμηνεύτρια του ρόλου- ένα ατίθασο θηλυκό που φλέγεται από έρωτα και πάθος έτοιμο να τα διαλύσει όλα στη στιγμή. Όμως την παράσταση κλέβει στη μία και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται η Μάρθα Βούρτση στο ρόλο της μάνας. Αυτή η Κυρία του ελληνικού θεάτρου δίνει ένα μάθημα υποκριτικής λιτότητας και ευστοχίας, ερμηνευτικής δεινότητας, τέχνης και τεχνικής.

Συμπέρασμα: Αδιάφορη παράσταση, μια βραδιά περισσότερο πληκτική...

Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί

Συγγραφέας: Μελ Μπρουκς



Σκηνοθέτης: Σταμάτης Φασουλής

Που: Θέατρο Αλίκη (Αμερικής 4 , τηλ. 2103210021)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή.

Υπόθεση: Ένας αποτυχήμενος παραγωγός ο Μαξ Μπιάλιστοκ (Παύλος Χαϊκάλης) συναντά ένα μίζερο λογιστή τον Λίοπολντ Μπλουμ (Αντώνης Λουδάρος) και αποφασίζουν να ανεβάσουν ένα μιούζικαλ που θα είναι σίγουρη αποτυχία ώστε να κερδίσουν λεφτά από τους χορηγούς. Επιλέγουν το χειρότερο έργο, συνεργάζονται με ένα εκκεντρικό σκηνοθέτη που υπογράφει μόνο αποτυχίες και διαλέγουν τους πιο ατάλαντους ηθοποιούς όμως το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό από αυτό που περίμεναν.

Το γνωστό μιούζικαλ του Μελ Μπρουκς "The producers" που έχει τιμηθεί με 12 βραβεία Tony ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Πρόκειται για ένα από τα πιο πρωτότυπα μιούζικαλ που έχει φτάσει τις 2500 παραστάσεις στο Broadway.

Η παράσταση: Στην ελληνική τους εκδοχή "Οι παραγωγοί" ευτύχησαν να έχουν μερικούς από τους καλύτερους γνώστες του είδους ως βασικούς συντελεστές. Τα μιούζικαλ του Broadway έχουν απο τους βασικούς δημιουργούς τους ένα συγκεκριμένο τρόπο ανεβάσματος και παρουσίασης και όσοι επιχειρούν να τα προσαρμόσουν σε μια άλλη παράσταση ακολουθούν εν πολλοίς μια συγκεκριμένη διαδρομή. Έτσι η σκηνοθεσία, οι χορογραφίες, τα σκηνικά και τα κοστούμια βασίζονται στα αντίστοιχα πρωτότυπα της αρχικής παραγωγής, ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ πρόκειται για μια καθ'όλα αξιοπρεπή "αντιγραφή", από τις καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Ο Σταμάτης Φασουλής έστησε μια παράσταση με γρήγορους ρυθμούς, κέφι και πετυχημένες εναλλαγές, αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό τις πολλές δυνατότητες που του έδωσε η ακριβή παραγωγή. Ο Δημήτρης Παπάζογλου μετέφερε με ακρίβεια και έμπνευση στη σκηνή του "Αλίκη" τις πρωτότυπες χορογραφίες, ο Γιώργος Πάτσας σχεδίασε εντυπωσιακά σκηνικά και η Ντένη Βαχλιώτη φιλοτέχνησε ευφάνταστα κοστούμια. Η μετάφραση των Σταμάτη Φασουλή και Θοδωρή Πετρόπουλου απέδωσε εξαιρετικά το χιούμορ του Μελ Μπρουκς ενώ ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην πάντα έυστοχη Αφροδίτη Μάνου που καταφέρνει κάθε φορά που αποδίδει στα ελληνικά στίχους να δημιουργεί ένα υλικό που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και εκτός σκηνής.

Οι ηθοποιοί: Το βασικότερο προσόν ενός μιούζικαλ αποτελούν οι ηθοποιοί που πρέπει να διαθέτουν τα απαραίτητα ερμηνευτικά, τραγουδιστικά και χορευτικά εφόδια για το είδος. Στη συγκεκριμένη παράσταση ένα σύνολο νέων ηθοποιών που πλαισιώνουν τη βασική ομάδα, ερμηνεύουν μια πλειάδα ρόλων με άνεση και κέφι αξιοποιώντας τα ταλέντα τους στο χορό , το τραγούδι και την υποκριτική. Στους βασικούς ρόλους ο Παύλος Χαϊκάλης, ιδανικός στο ρόλο του απατεώνα παραγωγού, είχε απόλυτη επάρκεια για το είδος και το ρόλο του και σκηνικό εκτόπισμα ανάλογο μεγάλων κωμικών. Ο Αντώνης Λουδάρος που έχει δείξει και στο παρελθόν τη γνώση και την άνεση που διαθέτει στο μουσικό θέατρο, καταφέρνει κι εδώ να κλέψει τις εντυπώσεις σ'ενα ρόλο που ίσως δεν του ταιριάζει απόλυτα. Ο Γιάννης Βούρος είναι μια αποκάλυψη στο ρόλο του γκέι σκηνοθέτη, έχει χιούμορ που δεν υπονομεύει το ρόλο και μέτρο σε μια ερμηνεία που θα μπορούσε εύκολα να γελοιοποιηθεί. Ο Παντελής Καναράκης έχει πολύ καλή αίσθηση της ατάκας και σκηνική παρουσία που κυριαρχεί. Ο Απόστολος Γκλέτσος θα μπορούσε να δώσει σ'ενα ρόλο που του ταίριαζε περισσότερη πνοή και δημιουργικότητα αν δεν του ήταν τόσο βαρετό μερικές φορές να παίζει. Αφήσαμε τελευταία τη Βίκυ Καγιά η οποία κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο ερμηνεύοντας την Ούλα με φυσικότητα, χάρη, χιούμορ και επαγγελματισμό που υπόσχεται αν το θέλησει μια εξέλιξη στο χώρο.

Συμπέρασμα: Μια πλούσια παραγωγή, ένας καλός θίασος, μια ευχάριστη βραδιά.

Κατερίνα Ισμαϊλοβα-Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ

Συγγραφέας: Νικολάι Λέσκοφ-Nτμίτρι Σοστακόβιτς


Σκηνοθέτης: Μάρθα Φριντζήλα

Πού: Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου τηλ. 2109212900 )
Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή. Μέχρι τις 24/2/2008.

Υπόθεση: Η Κατερίνα Ισμαϊλοβα είναι ένα κορίτσι είκοσι τεσσάρων χρόνων που παντρεύεται ένα αρκετά μεγαλύτερο της άντρα για να ξεφύγει από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Ζει με το σύζυγο και το γέρο πεθερό της- ο οποίος συνέχεια την κατηγορεί ότι είναι στείρα- μια ζωή πληκτική και ανούσια. Ώσπου ερωτεύεται τον Σεργκέι, ένα νεαρό όμορφο εργάτη που δουλεύει για τον άντρα της. Ο έρωτας μεταμορφώνει την Κατερίνα, τη βγάζει από την ανία της πληκτικής καθημερινότητας και την κάνει ευτυχισμένη. Όταν όμως ο πεθερός της ανακαλύπτει την απιστία της, η Κατερίνα που έχει επενδύσει τα πάντα στον εραστή της αναλαμβάνει να βγάλει απο τη μέση όποιον απειλεί την ευτυχία της.

Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στη νουβέλα του Νικολάι Λέσκοφ Η λαίδη Μακβεθ του Μτσενσκ και στο λιμπρέτο της όπερας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς Κατερίνα Ισμαϊλοβα. Η Μάρθα Φριντζήλα που μετέφρασε και διασκεύασε το κείμενο συνδύασε μέρος των αφηγήσεων και των λογοτεχνικών περιγραφών της νουβέλας με αποσπάσματα από άριες και διαλογικά μέρη από το λιμπρέτο της όπερας.

Η παράσταση: Η Μάρθα Φριντζήλα ως σκηνοθέτης επέλεξε μια πειραματική προσέγγιση με στοιχεία μπρεχτικού θεάτρου για την παράσταση της, λύση που υποδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο διασκεύασε το κείμενο. Λιτές γραμμές, ανατρεπτικές φόρμες και αποστασιοποίηση στις ερμηνείες των ηθοποιών είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την ενδιαφέρουσα παράσταση που εντάσσει με οργανικό και λειτουργικό τρόπο τα τραγούδια και τα αφηγηματικά μέρη στη δράση. Ο Βασίλης Μαντζούκης στον τριπλό ρόλο του σκηνογράφου, φωτιστή και συνθέτη της παράστασης αξιοποίησε τα στοιχεία εκείνα που τονίζουν τον αποστασιοποιημένο χαρακτήρα της παράστασης και προσφέρουν τις απλούστερες λειτουργικές λύσεις.

Οι ηθοποιοί: Ο Λαέρτης Μαλκότσης είναι ένας ηθοποιός που εξελίσσεται μέσα από τους ρόλους του, έχει σαφές στίγμα και κυριαρχεί τόσο στη σκηνή όσο και στα μέσα του. Με χιούμορ και υποκριτική άνεση εναλλάσσεται στους ρόλους του αφηγητή, του συζύγου και του πεθερού χωρίς υπερβολή. Ο Γιώργος Φριντζήλας στο ρόλο του εραστή διαθέτει το δυναμισμό, την ένταση, τον κυνισμό και τη φρεσκάδα που απαιτούνται και δίνει μια ερμηνεία μεστή και με πάθος. Η Δέσποινα Αναστάσογλου στους τέσσερις ρόλους που επωμίζεται έχει άνεση και είναι αρκετά εύστοχη. Το μεγάλο ατού της παράστασης είναι η Μαρία Κεχαγιόγλου στο ρόλο της Κατερίνας. Η ηθοποιός που έχουμε θαυμάσει τα τελευταία χρόνια σε παραστάσεις κυρίως του Αμόρε, κάνει εδώ μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της στη σκηνή. Αφηγήτρια των παθών της, έρμαιο του πάθους της, στυγνή δολοφόνος, μοιραία αυτόχειρας, ερωμένη, σύζυγος, ζει την κάθε στιγμή που είναι στη σκηνή με σκηνική ενάργεια και απόλυτη ενσυναίσθηση, καταφέρνοντας να είναι ταυτόχρονα ένα βήμα πριν από την ταύτιση. Μια απόλυτα μπρεχτική ερμηνεία με συγκίνηση, χιούμορ και πάθος.

Συμπέρασμα: 2 λόγοι για να τη δείτε: μια ενδιαφέρουσα παράσταση, μια εξαιρετική ερμηνεία.

Ο ηλίθιος

Συγγραφέας: Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθηνός



Πού: Εθνικό Θέατρο-Πειραματική Σκηνή- Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13) τηλ. 2105231131

Πότε: Παίζεται σε δύο μέρη από Τρίτη ως Κυριακή. Μέχρι 6 Ιανουαρίου.

Υπόθεση:Ο πρίγκιπας Μίσκιν επιστρέφει στην Πετρούπολη από την Ελβετία όπου βρισκόταν για θεραπεία. Πάσχει από επιληψία -νόσος ιερά κατά τον Ιπποκράτη- οι συνέπειες της οποίας του έχουν στερήσει κάποιες βασικές νοητικές λειτουργίες και έτσι δείχνει αλλοπαρμένος και ηλίθιος. Στο τρένο της επιστροφής γνωρίζεται με τον Ραγκόζιν, ένα σκοτεινό, άσωτο και ατομιστή άνθρωπο που γοητεύεται από την αγνότητα του Μίσκιν. Η μοιραία συνάντηση των δύο ανδρών που αποτελούν ίσως τις όψεις ενός νομίσματος, θα έχει και μοιραία κατάληξη αφού οι δυο τους θα βρεθούν αντίζηλοι για την καρδιά μιας διεφθαρμένης καλλονής, της Ναστάζια Φιλίποβνα.

Το κλασικό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι αφηγείται την ιστορία ενός αγνού ανθρώπου που αγγίζει τα όρια της αγιότητας και δε γίνεται ποτέ γραφικός γιατί ο ίδιος πάσχει και ταπεινώνεται. Μέ την αφέλεια και την ειλικρίνεια του προκαλεί τους ανθρώπους με τους οποίους έρχεται σε επαφή και τους αφυπνίζει.

Η παράσταση: Ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός έφερε σε πέρας με την παράσταση αυτή ένα πραγματικό άθλο. Διασκεύασε με το Σάββα Κυριακίδη το έργο του Ντοστογιέφσκι δημιουργώντας δύο τρίωρα θεατρικά έργα που αποδίδουν το ύφος του συγγραφέα, αναδεικνύουν τους χαρακτήρες και αποφεύγουν την αφήγηση και τη μονοτονία. Η παράσταση είχε εξαιρετική ατμόσφαιρα, σταθερό ρυθμό στο μεγαλύτερο μέρος της και ιδιαίτερα κάποιες σκηνές όπως η βραδιά στο σπίτι της Ναστάζια Φιλίποβνα και το φινάλε του πρώτου μέρους, πραγματικά καθηλωτικές. Σημαντική συμβολή στο εντυπωσιακό αποτέλεσμα έχουν οι εξαιρετικοί φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, τα λειτουργικά, καλόγουστα όσο και ευφάνταστα σκηνικά και κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου και οι εύστοχες μουσικές πινελιές του Θοδωρή Αμπαζή.

Οι ηθοποιοί: Είναι γνωστό πως το σημαντικότερο πλεονέκτημα της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, αποτελούν οι ηθοποιοί της. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα νέων ανθρώπων με πολλές δυνατότητες, ευρεία γκάμα και δυναμική παρουσία.

Ο Δ. Ήμελλος (Ραγκόζιν) δίνει μια στιβαρή, γνήσια ερμηνεία και πλάθει ένα χαρακτήρα με αδρές γραμμές και αυθεντικές εξάρσεις. Ο Ν. Καρδώνης (Λέμπεντεβ) είναι από τους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν και σ'ενα μικρό ρόλο αφού καταφέρνει να εμπλουτίζει το χαρακτήρα με όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν διαυγή ακόμα και στις σιωπές. Η Μαρία Ναυπλιώτου (Ναστάζια Φιλίποβνα) είναι μια πραγματική έκπληξη εφόσον κατορθώνει να υπερβεί την πρώτη εντύπωση που προκαλεί η λαμπερή της εμφάνιση -αντάξια του ρόλου- και να κυριαρχήσει στη σκηνή με όλα της τα μέσα. Πρόκειται για την καλύτερη της εμφάνιση στο θέατρο, μια παρουσία εμβληματική.

Ο Β. Ανδρέου (Μίσκιν) είναι όμως ο απόλυτος πρωταγωνιστής του έργου, όχι μόνο γιατί σηκώνει στους ώμους του ένα ρόλο που θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα αλλά γιατί πραγματοποιεί μια ερμηνεία καθηλωτική. Ο Μίσκιν του Β. Ανδρέου είναι ο πρίγκιπας που πάσχει, που ερωτεύεται, που υποφέρει, που μαθαίνει. Είναι ο γαλήνιος ήρωας που αντιμάχεται το κακό, που δεν το αναγνωρίζει, που σηκώνει τις αμαρτίες των άλλων και χάνεται στην αρρώστια του.

Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς θα ξεχωρίζαμε τον Δ. Παπανικολάου (Ιβόλγκιν-Ραντόμσκι) για την λεπτομερειακή και ενδελεχή ερμηνεία του, τη Μ. Σαββίδου (Επαντσίν) για την αυθεντική παρουσία της και τη Δ. Κούρτη (Αγλαϊα) για τον αυθορμητισμό και τη φρεσκάδα της.

Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι το σύνολο των ηθοποιών που συμμετέχουν εντάσσονται αρμονικά στο σύνολο και συμβάλλουν αποφασιστικά στο παραστασιακό αποτέλεσμα χωρίς παραφωνίες ή άστοχους θεατρινισμούς. Είναι πραγματικά κρίμα το γεγονός ότι η Πειραματική Σκηνή όπως τη διαμόρφωσε τα τελευταία χρόνια ο Στάθης Λιβαθηνός έπαψε πια να υπάρχει. Ελπίζουμε οι άξιοι ηθοποιοί της ομάδας αυτής να μπορέσουν να δημιουργήσουν στον ίδιο ή σε άλλους χώρους αντάξιες παραστάσεις αυτού του τόσου εντυπωσιακού ξεκινήματος.

Συμπέρασμα: 1 λόγος για να τη δείς: ίσως η καλύτερη παράσταση της περσινής χρονιάς.

Motortown

Συγγραφέας: Σάιμον Στήβενς
Σκηνοθέτης: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Πού: Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου) τηλ. 2109212900
Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή. Μέχρι τις 24/2/2008.

Υπόθεση: Ο Ντάνυ επιστρέφει στο Ντάγκεναμ του Λονδίνου από το Ιράκ οπού βρισκόταν ως στρατιώτης, μέλος της ειρηνευτικής δύναμης της Βρετανίας. Συναντά τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω και οι οποίοι γνωρίζουν τον πόλεμο από την τηλεόραση: τον αδερφό του, την πρώην κοπέλα του, τον παιδικό του φίλο, ένα κυνικό έμπορο όπλων, μια ανήλικη μετανάστρια κι ενα μοντέρνο ζευγάρι Βρετανών. Μέσα από αυτές τις διαδοχικές συναντήσεις ο Ντάνυ θα νιώσει την απόρριψη, την υποκρισία και την άρνηση μιας κοινωνίας που τον έστειλε να πολεμήσει και τον αντιμετωπίζει σαν παρία και θα οδηγηθεί σε ακραίες πράξεις μίσους και ρατσισμού.

Το "Motortown" είναι ένα έργο που σύμφωνα με το συγγραφέα του μιλά για την "Αγγλία σε πόλεμο" και αναφέρεται σε μια κοινωνία που στέλνει ένα μέλος της σ'ένα ακατανόητο πόλεμο και στη συνέχεια "νίπτει τας χείρας της". Είναι ένα έργο που αφορά στις ενοχές μας. Ο Ντάνυ παρόλο που είναι ένας αρνητικός ήρωας, δεν είναι αυτός που αποκλειστικά έχει τις ευθύνες για τις πράξεις του. Ο πόλεμος αυτός είναι προϊόν μιας κουλτούρας στην οποία κυριαρχεί η κατανάλωση αγαθών αλλά και ανθρώπων, μιας κουλτούρας που εξαντλεί το αντιπολεμικό της ιδεώδες σε μια πορεία ειρήνης και ένα ηθικό διδακτισμό, μιας κουλτούρας που κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα.

Η παράσταση: Αντιμετωπίζοντας ένα έργο σκληρό, σκοτεινό και βίαιο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέβασε μια από τις καλύτερες παραστάσεις του θεάτρου που διευθύνει τα τελευταία 10 χρόνια. Με μια εξαιρετικά λιτή σκηνοθεσία επικεντρώθηκε στις ερμηνείες των ηθοποιών αφήνοντας το κείμενο να πρωταγωνιστήσει. Το έργο αποτελείται από πολλές μικρές σκηνές στις οποίες παρακολουθούμε το βασικό ήρωα σε διάφορες συναντήσεις. Οι σκηνές αυτές στήθηκαν με απλότητα και ελάχιστα σκηνικά-όπως άλλωστε είναι και η οδηγία του συγγραφέα. Τα λειτουργικά τελάρα που επέλεξε η Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, κινήθηκαν με ακρίβεια και διαμόρφωσαν τους χώρους χάρη στη χορογραφική κίνηση των ηθοποιών που επιμελήθηκε η Αγγελική Στελλάτου.

Οι ερμηνείες: Η παράσταση οφείλει πολλά στους ηθοποιούς που την υπηρετούν και ιδιαίτερα στον Γιώργο Γάλλο (Ντάνυ) που μετά την περσινή του πετυχημένη σκηνοθεσία στο Μάκβεθ, έδωσε εδώ ένα ήρωα που κάθε στιγμή αμφιβάλλει για τις πράξεις και την υπαρξή του, έναν "ωραίο τρελό" που αντιμάχεται τον εαυτό του και τους γύρω του. Παρών σε κάθε σκηνή του έργου εξέλιξε τον ήρωα με μικρές διαφοροποιήσεις από τη μια στην άλλη και σχημάτισε μια εικόνα σαφή και έντονη.

Ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου (Λη) στον επικίνδυνο ρόλο του αυτιστικού αδελφού, είχε μέτρο και στιγμές σπαρακτικές, ιδιαίτερα στο φινάλε αλλά και στις τόσο ευγλωττες σιωπές του. Πρέπει να ομολογήσουμε πως οι σκηνές των δύο αδελφών είναι από τις καλύτερες του έργου. Ο Γιάννης Τσορτέκης (Πωλ) έδωσε με τον απαραίτητο κυνισμό και αλαζονεία τον ήρωα που ωθεί τον Ντάνυ σε ακραίες πράξεις πυροδοτώντας του το χέρι - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο Παντελής Δεντάκης (Τζάστιν) είχε την απαραίτητη ελαφρότητα που απαιτούσε ο ρόλος, ενώ οι γυναικείες παρουσίες -λίγο πιο αδύναμες- στήριξαν με συνέπεια τη διανομή στο ύφος της παράστασης.

Θα σταθούμε στην ερμηνεία του Παναγιώτη Λάρκου (Τομ) που κατάφερε μέσα στη μια και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται να κάνει την έκπληξη. Ο παιδικός φίλος του Ντάνυ που έχει χάσει το νήμα που τον δένει με αυτόν, που ζει την εποχή του, που "οπλίζει" το χέρι του φίλου του, ένας χαρακτήρας σχεδόν πλήρης χάρη σε μια ερμηνεία με πλήθος αποχρώσεων, μεστή από ένα ηθοποιό που υπόσχεται πολλά.

Συμπέρασμα: 5 λόγοι για το δεις: ένα σκληρό έργο, μια πολύ καλή παράσταση, τρεις εξαιρετικές ερμηνείες.

Σαν πρόλογο

Εγκαινιάζουμε σήμερα ένα blog που απευθύνεται στους απανταχού φίλους του θεάτρου. Στόχος είναι η ενημέρωση για τις παραστάσεις που ανεβάζονται στην Αθήνα και η ερασιτεχνική κριτική κάποιων από αυτές. Με την όποια πείρα μπορεί να έχει κάποιος που παρακολουθεί στενά τα θεατρικά πράγματα αρκετά χρόνια τώρα και που διεκδικεί τον τίτλο του "επαγγελματία θεατή", προσεγγίζουμε το χώρο της κριτικής με σεβασμό στους ανθρώπους του θεάτρου, με γνώση των δυσκολιών που αντιμετώπιζουν και το κυριότερο με αγάπη για μια θνησιγενή και γοητευτική τέχνη που ζει στη μνήμη όσων γίνονται κοινωνοί της.

Περί επωνύμου

Αντονέν Αρτώ (1896-1948)



Ποιητής, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου,γνωστότερος ως υποστηρικτής του Θεάτρου της Σκληρότητας. Επηρεασμένος από το μυστικισμό της Ασίας και τους προσωπικούς του μεταφυσικούς οραματισμούς, ίδρυσε δύο θιάσους οι οποίοι όμως απέτυχαν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον κλονισμό της πνευματικής του υγείας και τον εγκλεισμό του σε φρενοκομείο.

Ο Αρτώ οραματιζόταν ένα θέατρο που θα χρησιμοποιούσε περισσότερο τη χειρονομία, την κίνηση, τον ήχο και το ρυθμό και λιγότερο το λόγο. Στόχος του ήταν να σοκάρει τους θεατές και να τους απελευθερώσει απο τις προσωπικές τους αναστολές μέσα απο μια συνειδητοποίηση της αγριότητας της ανθρώπινης ζωής.

Οι θεατρικές του θεωρίες επηρέασαν πολλούς νέους καλλιτέχνες που ήθελαν να ξεφύγουν από το κατεστημένο, ανάμεσα τους ο Αραμπάλ, ο Ζενέ, ο Όρτον κ.α.

"Όταν το ποιητικό πνεύμα μπαίνει σε δράση οδηγεί σε μια κοχλάζουσα αναρχία και σε μια πλήρη κατάλυση της πραγματικότητας από την ποίηση"

Antonin Artaud