Πού: Περιοδεία Εθνικού Θεάτρου www.n-t.gr/el/events/alkistis/
Υπόθεση: Ο Άδμητος είναι καταδικασμένος από τις Μοίρες να πεθάνει νέος. Ο Απόλλωνας που τον προστατεύει κερδίζει από τις Μοίρες το προνόμιο να του χαρίσουν τη ζωή αν βρεθεί κάποιος αλλος να πεθάνει για χάρη του. Η μόνη που δέχεται να θυσιαστεί για αυτόν είναι η γυναίκα του η Άλκηστη. Τη μέρα που πεθαίνει η Άλκηστη φιλοξενείται στο σπίτι του Άδμητου ο Ηρακλής ο οποίος οταν μαθαίνει τι έχει συμβεί αποφασίζει να φέρει πισω τη νεκρή πολεμώντας το θάνατο.
Η παράσταση: Είναι δυνατόν να χαρακτηρίσεις τραγωδία ένα έργο που οι νεκροί ανασταίνονται και τα ζευγάρια ξανασμίγουν σ'ενα ειδυλλιακό happy end; Μήπως όμως να πεις και κωμωδία ένα έργο που το μεγαλυτερο μέρος του αποτελείται από θρήνους για τον επικείμενο χαμό της λατρεμένης συζύγου, της στοργικής μάνας και της αγαπητής βασίλισσας;
Το έργο του Ευριπίδη δίκαια χαρακτηρίζεται ως "τραγικωμωδία" καθώς πέρα από το χαρούμενο τέλος περιλαμβάνει μια σειρά απο ιλαροτραγικά επεισόδια όπως η συνάντηση του Άδμητου με τον πατέρα του Φέρη ή η εμφάνιση του Ηρακλή.
Αυτός ο διττός χαρακτήρας του έργου δίνει την ευκαιρία σε πολλούς σκηνοθέτες που δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αρχαίο δράμα, να πειραματιστούν, να προτείνουν και να δώσουν ένα δείγμα γραφής στο είδος αυτό. Οι πειραματισμοί στο συγκεκριμένο έργο βέβαια έχουν και κινδύνους- οπως η πρώτη απόπειρα του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο το 1984- αλλά και γοητευτικές εκπλήξεις- όπως η ματιά της Λυδίας Κονιόρδου στο έργο το 1995.
Στη συγκεκριμένη παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου υπερίσχυσε το στυλ, αποθεώθηκε η εικόνα, πρωταγωνίστησε η κίνηση και συχνά αποδυναμώθηκε ο λόγος και οι ερμηνείες.
Και δε θα είχαμε καμία αντίρρηση για όσα είδαμε αν δε συνέβαινε το τελευταίο και δεν είχαμε την αίσθηση πως κάποιες φορές τα όσα γίνονταν στη σκηνή είχαν στόχο τον εντυπωσιασμό. Με αισθητική που παρέπεμπε σε παραστάσεις του Δ. Παπαϊωάννου- ο οποίος όμως δε χρησιμοποιεί λόγο και κείμενο αλλά τον οπτικοποιεί- ο Μοσχόπουλος έστησε μια παραστάση υψηλής αισθητικής, στυλιζαρισμένη και με εμπνευση αλλά συχνά παγιδεύτηκε, έγινε θαυμαστής του εαυτού του και των εντυπωσιακών tableau vivant του και δεν αξιοποίησε το λόγο και τους ηθοποίους του. Είχε βέβαια την πολύ καλή βοήθεια του συνθέτη Κορνήλιου Σελαμσή - εξαιρετικό ύφος, υπέροχη μουσική υπογράμμιση, της σκηνογράφου και ενδυματολόγου Έλλης Παπαγεωργακοπούλου- εμπνευσμένη η αντίθεση των κοστουμιών χορού και πρωταγωνιστών, λειτουργικό το άροτρο - ρολόι, της χορογράφου Μάρθας Κλουκίνα- πολύ δουλεμένος χορός από τους συν της βραδιάς.
Οι ηθοποιοί: Η Μαρία Σκουλά στον ομώνυμο ρόλο ήταν κατά τη γνώμη μας η περισσότερο αδικημένη καθώς τα όσα συνέβαιναν στη σκηνή δεν άφησαν τη ίδια και το λόγο να ακουστεί, αλήθεια γιατί ξεκίνησε να μιλάτραγουδώντας; ΄Ηταν το σημείο εκείνο κομμός της Άλκηστης;
Ο Χρήστος Λούλης έπαιξε με σαφήνεια περισσότερη από όσο απαιτούνταν τις δύο όψεις του Άδμητου: αδύναμος και ευαίσθητος σε βαθμό γκροτέσκο πριν το θάνατο της γυναίκας του, περισσότερο δυναμικός και ανθρώπινος μετά το θάνατο της. Το περίεργο έιναι πως από όλο αυτή τη διαδρομή στην κόψη του ξυραφιού κατάφερε να διασωθεί... Μεγάλο ταλέντο...
Ο Αργύρης Ξάφης έδωσε την αφέλεια και την αποφασιστικότητα του Ηρακλή με σκηνική ευφράδεια και ήθος, είχε μέτρο και δεν χρησιμοπίησε ευκολίες που ο ρόλος επιτρέπει.
Ο Κώστας Μπερικόπουλος έκλεψε την παράσταση στην μοναδική σκηνή του ερμηνεύοντας το ρόλο του Φέρη με κύρος, λεπτότητα και λιτότητα και κατάφερε να κερδίσει το κοινό και το χειροκρότημά του.
Συμπέρασμα: Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με εικαστική αρτιότητα, σκηνοθετική πρωτοτυπία και άνισες ερμηνείες.
Η παράσταση: Είναι δυνατόν να χαρακτηρίσεις τραγωδία ένα έργο που οι νεκροί ανασταίνονται και τα ζευγάρια ξανασμίγουν σ'ενα ειδυλλιακό happy end; Μήπως όμως να πεις και κωμωδία ένα έργο που το μεγαλυτερο μέρος του αποτελείται από θρήνους για τον επικείμενο χαμό της λατρεμένης συζύγου, της στοργικής μάνας και της αγαπητής βασίλισσας;
Το έργο του Ευριπίδη δίκαια χαρακτηρίζεται ως "τραγικωμωδία" καθώς πέρα από το χαρούμενο τέλος περιλαμβάνει μια σειρά απο ιλαροτραγικά επεισόδια όπως η συνάντηση του Άδμητου με τον πατέρα του Φέρη ή η εμφάνιση του Ηρακλή.
Αυτός ο διττός χαρακτήρας του έργου δίνει την ευκαιρία σε πολλούς σκηνοθέτες που δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αρχαίο δράμα, να πειραματιστούν, να προτείνουν και να δώσουν ένα δείγμα γραφής στο είδος αυτό. Οι πειραματισμοί στο συγκεκριμένο έργο βέβαια έχουν και κινδύνους- οπως η πρώτη απόπειρα του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο το 1984- αλλά και γοητευτικές εκπλήξεις- όπως η ματιά της Λυδίας Κονιόρδου στο έργο το 1995.
Στη συγκεκριμένη παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου υπερίσχυσε το στυλ, αποθεώθηκε η εικόνα, πρωταγωνίστησε η κίνηση και συχνά αποδυναμώθηκε ο λόγος και οι ερμηνείες.
Και δε θα είχαμε καμία αντίρρηση για όσα είδαμε αν δε συνέβαινε το τελευταίο και δεν είχαμε την αίσθηση πως κάποιες φορές τα όσα γίνονταν στη σκηνή είχαν στόχο τον εντυπωσιασμό. Με αισθητική που παρέπεμπε σε παραστάσεις του Δ. Παπαϊωάννου- ο οποίος όμως δε χρησιμοποιεί λόγο και κείμενο αλλά τον οπτικοποιεί- ο Μοσχόπουλος έστησε μια παραστάση υψηλής αισθητικής, στυλιζαρισμένη και με εμπνευση αλλά συχνά παγιδεύτηκε, έγινε θαυμαστής του εαυτού του και των εντυπωσιακών tableau vivant του και δεν αξιοποίησε το λόγο και τους ηθοποίους του. Είχε βέβαια την πολύ καλή βοήθεια του συνθέτη Κορνήλιου Σελαμσή - εξαιρετικό ύφος, υπέροχη μουσική υπογράμμιση, της σκηνογράφου και ενδυματολόγου Έλλης Παπαγεωργακοπούλου- εμπνευσμένη η αντίθεση των κοστουμιών χορού και πρωταγωνιστών, λειτουργικό το άροτρο - ρολόι, της χορογράφου Μάρθας Κλουκίνα- πολύ δουλεμένος χορός από τους συν της βραδιάς.
Οι ηθοποιοί: Η Μαρία Σκουλά στον ομώνυμο ρόλο ήταν κατά τη γνώμη μας η περισσότερο αδικημένη καθώς τα όσα συνέβαιναν στη σκηνή δεν άφησαν τη ίδια και το λόγο να ακουστεί, αλήθεια γιατί ξεκίνησε να μιλάτραγουδώντας; ΄Ηταν το σημείο εκείνο κομμός της Άλκηστης;
Ο Χρήστος Λούλης έπαιξε με σαφήνεια περισσότερη από όσο απαιτούνταν τις δύο όψεις του Άδμητου: αδύναμος και ευαίσθητος σε βαθμό γκροτέσκο πριν το θάνατο της γυναίκας του, περισσότερο δυναμικός και ανθρώπινος μετά το θάνατο της. Το περίεργο έιναι πως από όλο αυτή τη διαδρομή στην κόψη του ξυραφιού κατάφερε να διασωθεί... Μεγάλο ταλέντο...
Ο Αργύρης Ξάφης έδωσε την αφέλεια και την αποφασιστικότητα του Ηρακλή με σκηνική ευφράδεια και ήθος, είχε μέτρο και δεν χρησιμοπίησε ευκολίες που ο ρόλος επιτρέπει.
Ο Κώστας Μπερικόπουλος έκλεψε την παράσταση στην μοναδική σκηνή του ερμηνεύοντας το ρόλο του Φέρη με κύρος, λεπτότητα και λιτότητα και κατάφερε να κερδίσει το κοινό και το χειροκρότημά του.
Συμπέρασμα: Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με εικαστική αρτιότητα, σκηνοθετική πρωτοτυπία και άνισες ερμηνείες.
