Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Σαρδέλες με... σαρδάμ

Συγγραφέας: Μάικλ Φρέιν

Σκηνοθέτης: Αντώνης Καλογρίδης

Πού: Στο Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση (Παπαδιαμαντοπούλου 4, τηλ. 2107210045)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Μια ομάδα ηθοποιών ανεβάζει με την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη την παράσταση με τίτλο "Να γδύσουμε τους ντυμένους". Στην πρώτη πράξη του έργου παρακολουθούμε την πρόβα των ηθοποιών για την παράσταση που πρόκειται να ανεβάσουν. Στη δέυτερη πράξη παρακολουθούμε τα παρασκήνια την ώρα που στη σκηνή του υποθετικού θεάτρου εξελλίσσεται η κανονική παράσταση. Στην τρίτη πράξη σκηνή και παρασκήνια γίνονται ένα καθώς οι σχέσεις των ηθοποιών έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο τόσο επι σκηνής όσο και πισω από αυτή.
Η φάρσα του Μάικλ Φρέιν είναι ένα από τα πιο αστεία έργα που έχουν γραφεί ποτέ σχετικά με τις σχέσεις των ηθοποιών και το ανέβασμα μιας παράστασης. Στη χώρα μας έχει ανέβει άλλες τρεις φορές με κυριότερη και πιο πετυχημένη την παράσταση της Ελευθερης Σκηνής το 1983.
Η παράσταση: Η φάρσα είναι κατά τη γνώμη μας ένα από τα δυσκολότερα και πιο απαιτητικά είδη θεάτρου. Ειδικότερα το συγκεκριμένο έργο στηρίζεται τόσο πολύ στην ακρίβεια, την ατάκα και την αυστηρότητα των στιγμών που πρέπει να παίζεται απολύτως σοβαρά για να βγάλει γέλιο. Οποιαδήποτε παρέκλισση από αυτό μετακινεί το εργο στη μπαλαφάρα και στο αλαλούμ. Δυστυχώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ιλίσια είχε ελάχιστες καλές στιγμές καθώς εκτράπηκε πολλές φορές σε ένα συνονθύλευμα κραυγών και κινήσεων από τις οποίες ο θεατής δεν καταλάβαινε τίποτα. Δε γνωρίζουμε αν η ευθύνη βαρύνει τον σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη που στο παρελθόν έχει δώσει εμπνευσμένες παραστάσεις ή τους ηθοποιούς που τη βραδιά που τους παρακολουθήσαμε εμείς είχαν ξεφύγει από κάθε μέτρο. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν πολυ κατώτερο των δυνατοτήτων τους ιδιαίτερα στα δύο πρώτα μέρη.
Από το όλο θέαμα διασώθηκε και έδειξε για μια ακόμη φορά το γνήσιο ταλέντο του ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Κρίμα που οι περισσότεροι από τους άλλους ηθοποιούς προτίμησαν τις ευκολίες τους και ακύρωσαν μια ευχάριστη βραδιά. Ελπίζουμε να ήταν μόνο συμπτωματικό.
Συμπέρασμα: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη...

Βάσσα

Συγγραφέας: Μαξίμ Γκόρκι

Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθηνός

Που: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, τηλ. 2108838727)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Βάσσα είναι η μητέρα της Άννας, του Σεμιόν και του Πάβελ. Ο πατέρας της οικογένειας Ζαχάρ κατάφερε χάρη στις ικανότητες του να ξεχωρίσει από απλός εργάτης, να δημιουργήσει μια επιχείρηση και να ανέλθει κοινωνικά. Στο ξεκίνημα του έργου ο Ζαχάρ είναι ετοιμοθάνατος και η Βάσσα ανήσυχη για το μέλλον της επιχείρησης προσπαθεί να βρει τρόπους που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της γνωρίζοντας οτι οι δυο γιοί της είναι ανίκανοι να τη διευθύνουν. Οι προσπάθειες της Βάσσα να κατευθύνει τις ζωές των ανθρώπων που την περιβάλλουν - από τους γιους και τις νύφες της ως τον επιστάτη και τον αδελφό του άντρα της- δίνουν μια ιστορία με εντάσεις, συγκρούσεις και πόνο.
Η παράσταση: Το έργο του Γκόρκι (1910) ευτύχησε στο ανέβασμα του στην ελληνική σκηνή να έχει ως σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που γνωρίζει βαθιά το ρώσικο θέατρο, τις ρίζες και την εξέλιξη του. Ο Στάθης Λιβαθηνός που έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινσττούτο Θεάτρου της Μόσχας, έστησε μια παράσταση που κυριαρχεί η σκοτεινή όψη των προσώπων, η επιθετικότητα, ο κυνισμός και οι επιφανειακές τους σχέσεις. Οι ήρωες είναι άγρια θηρία που συνωστίζονται σε κλουβιά και αλληλοσπαράσσονται. Στο επίκεντρο όλων η Βάσσα, θηρίο και θηριοδαμαστής, θύτης και θύμα των μηχανοραφιών της είναι το πρόσωπο που κινεί τα νήματα και επιλέγει τις λύσεις στα αδιέξοδα δημιουργώντας νέα...
Τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της παράστασης τονίζει το ευρηματικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με τα κάγκελα που περιβάλλουν τους ηθοποιούς και το μοναδικό τραπέζι στο μέσον της σκηνής να υπενθυμίζει τους δεσμούς της οικογένειας με τόσο ειρωνικό και σαφή υπαινιγμό. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και η μουσική του Θοδωρή Αμπαζή δίνουν ατμοσφαιρικές και εύστοχες λύσεις στο ύφος της παράστασης και στο στόχο της σκηνοθεσίας.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι σε κάθε παράσταση του Στάθη Λιβαθηνού ένα από τα κύρια στοιχεία επιτυχίας. Πιο συγκεκριμένα η Μπέτυ Αρβανίτη στον επώνυμο ρόλο διέθεσε με ευκολία όλο τον απαραίτητο κυνισμό που απαιτούνταν και έδωσε με πολύ λεπτές αποχρώσεις τη σκληρότητα, την αποφασιστικότητα και την δύναμη μιας ηρωίδας που ενεργεί αλλά και αμφιβάλλει, συγκρούεται, εγκληματεί αλλά και μετανοεί. Μια ερμηνεία με υποκριτική ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί.
Η Μαρία Καλλιμάνη στο ρόλο της Άννας δείχνει την κλάση και τις δυνατότητες της δίνοντας μια ηρωίδα με βάθος και κρυφές επιθυμίες. Η Άννα Κουτσαφτίκη στο ρόλο της Λιουντμίλας τόνισε με επιτυχία την καταπίεση και το μαρασμό της ηρωίδας στο πλευρό ενός άνδρα που δεν αγαπά και είχε στιγμές με συγκίνηση και ευαισθησία. Η Τζίνη Παπαδοπούλου ήταν μια επιτυχής επιλογή για το ρόλο της Νατάλιας εφόσον απέδωσε με σκηνική ενάργεια τον μικροαστισμό της νεαρής νύφης και τον πόθο της για μια διαφορετική ζωή.
Ο Μάνος Βακούσης εδωσε μια ερμηνεία στιβαρή με υπαινικτικό χιούμορ, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος τόνισε τη σύγχυση και τη μαλθακότητα του Σεμιόν και ο Ηλίας Κουνέλας είχε αρκετές καλές στιγμές αλλά και εξάρσεις υπερ-παιξίματος.
Αφήσαμε για το τέλος ένα πολύ καλό ηθοποιό, από τους στυλοβάτες του Ανοιχτού Θεάτρου, τον Κώστα Γαλανάκη που ερμηνεύει με κύρος και λιτότητα τον Μιχαήλ. Νομίζουμε πως οι σκηνές του με τη Βάσσα είναι απο τις καλύτερες της παράστασης.
Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση, με ωραίες ερμηνείες.