... με τη Σιωπή

Συγγραφέας: Αλεχάντρο Κασόνα

Σκηνοθέτης: Νίκος Καραγέωργος

Πού: Θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32, τηλ. 2105223522)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Ελίσεα ζει μαζί με τον άνδρα της αδελφής της που έχει πεθάνει, τον Ραμόν, και το γιο του τον Έρον ο οποίος πάσχει από μια μορφή αυτισμού και το μόνο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνεί με ένα τρόπο είναι η θεία του η Ελίσεα. Η συμβίωση των τριών τους θα αντιμετωπίσει νέες δυσκολίες όταν ο Ραμόν αποφασίσει να παντρευτεί μια απο τις υπηρέτριες του σπιτιού, την Αμάντα. Η τελευταία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Ελίσεα για ένα παλιό της έρωτα με σκοπό να της αποσπάσει τα χρήματα που αποταμίευε για την ίδια και τον ανιψιό της.

Το έργο του Αλεχάντρο Κασόνα "Τα επτά μπαλκόνια", μετέφρασε η Ιουλία Ιατρίδου και διασκεύασε ο Νίκος Καραγέωργος δίνοντας του τον τίτλο "...με τη Σιωπή". Πρόκειται για ένα κείμενο που ενσωματώνει στοιχεία ρεαλιστικά και νατουραλιστικά με το εξωπραγματικό. Οι ήρωες του Κασόνα έχουν στοιχεία ονειρικά, ζουν την πραγματικότητα αλλά δραπετεύουν σ'ένα κόσμο με το μυαλό και το συναίσθημα τους. Η διασκευή τόνισε τα στοιχεία αυτά και παρέδωσε ένα κείμενο με λυρισμό και φαντασία.

Η παράσταση: Το ύφος της διασκευής καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τις σκηνοθετικές προτάσεις του Νίκου Καραγέωργου που εμπλούτισε την παράσταση με πολλά εικαστικά στοιχεία που μας θύμισαν παλιότερες παραστάσεις του Ανοιχτού Θεάτρου και του Γιώργου Μιχαηλίδη από τον οποίο εμφανώς επηρεάστηκε ο Καραγέωργος. Ίσως σε ένα βαθμό υπερβολικές οι σκηνές tableau-vivant του σκηνοθέτη κάνουν σαφείς τις προθέσεις του αλλά αποσπούν από το ρεαλισμό του συγγραφέα και γίνονται απλά στοιχεία εντυπωσιασμού. Νομίζουμε ότι το μέτρο χάθηκε ειδικά στις τελευταίες σκηνές του έργου που έτσι κι αλλιώς είναι έντονες δραματικά.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα απέδωσαν το ύφος και την εποχή με γούστο και έμπνευση ενώ οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη έδωσαν τις απαραίτητες ατμόσφαιρες σ'ενα χώρο που δεν ευνοεί ιδιαίτερα την παράσταση όπως το θέατρο Βεάκη.

Αναμφίβολα η παράσταση οφείλει τη φήμη της στην παρουσία της Μίρκας Παπακωνσταντίνου στο ρόλο της Ελίσεα. Η ερμηνεία είναι κάποιες στιγμές απλώς καθηλωτική καθώς αισθάνεσαι ως θεατής ότι συντελείται ένα μικρό θαύμα επί σκηνής. Ιδιαίτερα στην κορυφαία στιγμή του γράμματος που περιμένει από τον ταχυδρόμο η συγκίνηση που επιτυγχάνει η ηθοποιός με τόσο λιτό και σπαρακτικό τρόπο αποτελεί την καλύτερη, κατά τη γνώμη μας, στιγμή της παράστασης.

Από τους υπόλοιπους της διανομής θα σταθούμε στο σκηνικό κύρος του Κώστα Αρζόγλου που ερμηνεύει τον Δον Γερμάν με εύγλωττες σιωπές, έντονες παύσεις και μέτρο αλλά και την ενδιαφέρουσα ερμηνεία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου στον επικίδυνο ρόλο του αυτιστικού Έρον. Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ήταν μια μάλλον ακατάλληλη επιλογή για το ρόλο του Ραμόν ενώ η Υρώ Λούπη και η Άννα Μονογιού είχαν καλές στιγμές.

Συμπέρασμα: Μια άνιση παράσταση, μια σπουδαία ερμηνεία...

Η κασετίνα

Συγγραφέας: Καρλ Στερνχαϊμ

Σκηνοθέτης: Βίκτωρ Αρδίττης

Πού: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, τηλ. 2108831068)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή - Μέχρι 20/1/2008

Υπόθεση: Ο Χάινριχ Κρουλ είναι ένας μικροαστός δάσκαλος τον οποίο γνωρίζουμε λίγο μετά το δεύτερο γάμο του με την όμορφη και νεότερη του Φάννυ, όταν έρχονται να εγκατασταθούν στο σπίτι όπου θα συγκατοικήσουν με την κόρη του Λύντια και την ηλικιωμένη θεία Έλσμπετ. Η τελευταία είναι το πρόσωπο που θα αποτελέσει τη λυδία λίθο για τη συνοχή της οικογένειας, όταν θα υποσχεθεί στον ανιψιό της ότι τα ομόλογα που κρατά κλειδωμένα σε μια πολυτελή κασετίνα θα παραμείνουν σ'αυτόν μετά το θάνατο της. Η κασετίνα θα αναστατώσει την απατηλή ευτυχία της οικογένειας και θα βγάλει στην επιφάνεια τις πιο σκοτεινές σκέψεις των ενοίκων του σπιτιού.

Το έργο του Καρλ Στερνχάιμ είναι μια ιδιότυπη, "αυστηρή", γερμανική κωμωδία που προσπαθεί να φωτίσει τις πληγές τις σύγχρονης κοινωνίας και να σατιρίσει την υποκρισία, την απληστία και τη βαρβαρότητα της μικροαστικής τάξης.

Η παράσταση: Η αυστηρότητα του ύφους και η ιδιομορφία της γραφής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κειμένου του Στερνχάιμ, που αποδόθηκε με γλαφυρότητα απο το Γιώργο Δεπάστα καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθούν από τα γερμανικά οι δισημίες και τα λογοπαίγνια του πρωτοτύπου. Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι η μεταφραστική προσπάθεια κατάφερε ως ένα βαθμό να αποδώσει το ύφος μιας γλώσσας κατασκευασμένης, εξειδικευμένης και φορμαλιστικής αλλά με αρκετές λειάνσεις.

Ο Βίκτωρ Αρδίττης προσπάθησε να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα που θα τόνιζαν την αυστηρότητα και τον φορμαλισμό του κειμένου αλλά πιστεύω ότι καθοδήγησε τους ηθοποιούς σε ερμηνείες περισσότερο νατουραλιστικές και κωμικές απ'όσο επέτρεπε το ίδιο το έργο. Έτσι η παράσταση δεν παρουσιάζει την απαραίτητη συνοχή τουλάχιστον υφολογικά και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς φάρσα χωρίς κορύφωση.

Το σκηνικό της Λιλής Κεντάκα αυστηρό και λειτουργικό ήταν πιο κοντά στο ύφος του συγγραφέα και σε μια παράσταση περισσότερο "γερμανική".

Οι ερμηνείες των αξιόλογων ηθοποιών λοξοκοίταζαν αρκετές φορές προς φαρσικές ευκολίες, ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε την σκηνική ευφράδεια του Ταξιάρχη Χάνου, τον αυθορμητισμό της Σύρμως Κεκέ, την άνεση του Κλέωνα Γρηγοριάδη, την αφέλεια της Έμιλυς Κολιανδρή, την κλάση της Εύης Σαουλίδου και κυρίως την ευστοχία της Έρσης Μαλικένζου που έδειξε για μια ακόμη φορά την καλή της θεατρική στόφα και την εμπειρία της.

Συμπέρασμα: Μια ιδιαίτερη κωμωδία, μια μέτρια παράσταση...

Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια

Συγγραφέας: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Σκηνοθέτης: Θέμης Μουμουλίδης

Που: Θέατρο Λαμπέτη (Λεωφ. Αλεξάνδρας 106, τηλ. 2106463685)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Στέλλα είναι τραγουδίστρια στην ταβέρνα της Μαρίας. Είναι μια ανήσυχη και ελεύθερη νέα γυναίκα που της αρέσει να χαίρεται τη ζωή και να μην καταπιέζεται. Ένα βράδυ γνωρίζει στο μαγαζί τον Μίλτο ένα φορτηγατζή το ίδιο νευρικό και ατίθασο όπως αυτή. Οι δυό τους θα ερωτευτούν με ένταση και πάθος όμως ο Μίλτος θέλει να παντρευτουν και πιέζει για το λόγο αυτό τη Στέλλα. Εκείνη δέχεται αλλά την ημέρα του γάμου δεν εμφανίζεται στην εκκλησία μετά μια συνάντηση που έχει με τη μητέρα του Μίλτου.

Το γνωστό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη έχει γίνει θρύλος χάρη στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη ο οποίος το διασκεύασε και το κινηματογράφησε πριν αυτό δει τα φώτα της σκηνής. Η ταινία αυτή είχε σημαδέψει την πορεία όλων των συντελεστώντης και έχει μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο που το έργο δεν έχει ανεβεί ποτε στη σκηνή εκτός από μια φορά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.

Η παράσταση: Ο Θέμης Μουμουλίδης ανέβασε για δεύτερη φορά, μετά το Βόλο, φέτος το έργο και προσπάθησε να στήσει μια παράσταση με στοιχεία ρεαλιστικά αλλά και ποιητικά που να φωτίζουν το κείμενο και να αναδεικνύουν τις αρετές του. Όμως το κείμενο είναι περισσότερο αδύναμο από όσο θα επέτρεπαν τέτοια φιλόδοξα σχέδια και αυτό που ήταν απαραίτητο είχε περισσότερο σχέση με μια πιο ικανοποιητική απεικόνιση της εποχής τόσο αισθητικά όσο και ερμηνευτικά παρά εικονοκλαστικές αντιμετωπίσεις και ερμηνείες παγωμένες. Έτσι ο Σταύρος Ζαλμάς και ο Πατρίκιος Κωστής μένουν στην επιφάνεια των ρόλων και δε διασώζονται ενώ η Ελισάβετ Ναζλίδου και ο Δημήτρης Καμπερίδης επιβλήθηκαν με τις λιτές τους ερμηνείες και το σκηνικό τους κύρος. Ο Χάρης Παντελιδάκης είναι άμεσος, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος. Η Τάνια Τρύπη είναι ιδανική ερμηνεύτρια του ρόλου- ένα ατίθασο θηλυκό που φλέγεται από έρωτα και πάθος έτοιμο να τα διαλύσει όλα στη στιγμή. Όμως την παράσταση κλέβει στη μία και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται η Μάρθα Βούρτση στο ρόλο της μάνας. Αυτή η Κυρία του ελληνικού θεάτρου δίνει ένα μάθημα υποκριτικής λιτότητας και ευστοχίας, ερμηνευτικής δεινότητας, τέχνης και τεχνικής.

Συμπέρασμα: Αδιάφορη παράσταση, μια βραδιά περισσότερο πληκτική...