Σκηνοθέτης: Νίκος Μαστοράκης
Πού: Θέατρο Αμόρε (Πριγκιπονήσων 10, 2106468009)
Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή
Υπόθεση: Ο Μπαλσόφ είναι ένας πλούσιος έμπορος που σχεδιάζει να κηρύξει εικονική πτώχευση για να μην πληρώσει τους πιστωτές του και να κερδίσει ένα μεγάλο ποσό. Για να το καταφέρει αυτό ζητά τη βοήθεια του υπαλλήλου του Ποτκαλύτσην στον οποίο σκοπεύει να μεταβιβάσει την περιουσία του και ο οποίος δέχεται να συμετέχει στο κόλπο αρκεί να παντρευτεί την κόρη του Μπαλσόφ. Η εξέλιξη είναι διαφορετική απ'ότι υπολόγιζε ο εμπνευστής του σχεδίου που καταλήγει έρμαιο στιο έλεος της κόρης και του γαμπρού του.
Το έργο του Οστρόφσκι που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους λογοτεχνικούς κύκλους της Μόσχας το 1847 που πρωτοπαρουσιάστηκε, καθιέρωσε το συγγραφέα του αν και τον οδήγησε σε παραίτηση απο το κυβερνητικό του αξίωμα εφόσον λογοκρίθηκε από την εξουσία της εποχής.
Πρόκειται για μια σκληρή σάτιρα της τάξης των εμπόρων, των επιχειρηματιών, των δικολάβων και των προξενητών την οποία ο συγγραφέας γνώριζε καλά. Τα πρόσωπα του έργου κινούνται γύρω από το χρήμα, το πάθος της κατοχής, την απληστία και την απουσία αγάπης...
Η παράσταση: Ένα έργο γραμμένο πριν από 160 χρόνια μοιάζει να αφορά απόλυτα την εποχή μας εφόσον το χρήμα και όσα επιβάλλει εξακολουθούν να ορίζουν με τον ίδιο - ή χειρότερο - τρόπο τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης, έχοντας στα χέρια οτυ μια ρέουσα, εμπνευσμένη μετάφραση- απόδοση του Γ. Δεπάστα, για μια ακόμη φορά κατάφερε με απλά υλικά και ευρηματικές σκηνικές λύσεις να φωτίσει ένα κείμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και από διδακτισμό. Η παράσταση έχει χιούμορ, ρυθμό και εξαιρετικό δέσιμο ερμηνειών. Εικαστικά το έργο αναφέρεται στην εποχή του και θα πρέπει να αναφέρουμε ιδιαίτερα τα εμπνευσμένα κοστούμια της Εύας Μανιδάκη. Ένα από τα κλειδιά του έργου που κλείνει με τρόπο σχεδόν ζοφερό την παράσταση αποτελεί η τελευταία πράξη όπου ο καθρέφτης στον οποίο αντικρύζεται το κοινό γίνεται σκηνή του δράματος και αποτύπωση μιας σύγχρονης πραγματικότητας.
Οι ηθοποιοί: Ο Νίκος Μαστοράκης είναι από τους σκηνοθέτες που καταφέρνουν να αποσπούν το μέγιστο των δυνατοτήτων των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζονται. Ο Δημήτρης Πιατάς ερμήνευσε με τον απαραίτητο κυνισμό το ρόλο του άπληστου έμπορου, όχι όμως πάντα με το ίδιο μέτρο. Ο Γιάννης Νταλιάνης και ο Θάνος Τοκάκης είχαν ενδιαφέρουσες στιγμές, η Σοφία Σεϊρλή απέδωσε με έμπνευση και χιούμορ την προξενήτρα και η Άλκηστης Πουλοπούλου ξεχώρισε για την κωμική της φλέβα. Η Εύη Σαουλίδου έπλασε ένα μπουφόνικο τύπο με κέφι και στέρεα υλικά ενώ, κατά τη γνώμη μας την παράσταση κλέβει η Φωτεινή Μπαξεβάνη για το έξοχο πλασάρισμα της ατάκας, την απορημένη έκφραση της μάνας που πατάει σε ερμηνείες παλιότερων ηθοποιών, και την στέρεη παρουσία της ακόμα και στις κωμικές της παύσεις.
Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση- αποχαιρετσμός στο θέατρο του Νότου.
Το έργο του Οστρόφσκι που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους λογοτεχνικούς κύκλους της Μόσχας το 1847 που πρωτοπαρουσιάστηκε, καθιέρωσε το συγγραφέα του αν και τον οδήγησε σε παραίτηση απο το κυβερνητικό του αξίωμα εφόσον λογοκρίθηκε από την εξουσία της εποχής.
Πρόκειται για μια σκληρή σάτιρα της τάξης των εμπόρων, των επιχειρηματιών, των δικολάβων και των προξενητών την οποία ο συγγραφέας γνώριζε καλά. Τα πρόσωπα του έργου κινούνται γύρω από το χρήμα, το πάθος της κατοχής, την απληστία και την απουσία αγάπης...
Η παράσταση: Ένα έργο γραμμένο πριν από 160 χρόνια μοιάζει να αφορά απόλυτα την εποχή μας εφόσον το χρήμα και όσα επιβάλλει εξακολουθούν να ορίζουν με τον ίδιο - ή χειρότερο - τρόπο τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης, έχοντας στα χέρια οτυ μια ρέουσα, εμπνευσμένη μετάφραση- απόδοση του Γ. Δεπάστα, για μια ακόμη φορά κατάφερε με απλά υλικά και ευρηματικές σκηνικές λύσεις να φωτίσει ένα κείμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και από διδακτισμό. Η παράσταση έχει χιούμορ, ρυθμό και εξαιρετικό δέσιμο ερμηνειών. Εικαστικά το έργο αναφέρεται στην εποχή του και θα πρέπει να αναφέρουμε ιδιαίτερα τα εμπνευσμένα κοστούμια της Εύας Μανιδάκη. Ένα από τα κλειδιά του έργου που κλείνει με τρόπο σχεδόν ζοφερό την παράσταση αποτελεί η τελευταία πράξη όπου ο καθρέφτης στον οποίο αντικρύζεται το κοινό γίνεται σκηνή του δράματος και αποτύπωση μιας σύγχρονης πραγματικότητας.
Οι ηθοποιοί: Ο Νίκος Μαστοράκης είναι από τους σκηνοθέτες που καταφέρνουν να αποσπούν το μέγιστο των δυνατοτήτων των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζονται. Ο Δημήτρης Πιατάς ερμήνευσε με τον απαραίτητο κυνισμό το ρόλο του άπληστου έμπορου, όχι όμως πάντα με το ίδιο μέτρο. Ο Γιάννης Νταλιάνης και ο Θάνος Τοκάκης είχαν ενδιαφέρουσες στιγμές, η Σοφία Σεϊρλή απέδωσε με έμπνευση και χιούμορ την προξενήτρα και η Άλκηστης Πουλοπούλου ξεχώρισε για την κωμική της φλέβα. Η Εύη Σαουλίδου έπλασε ένα μπουφόνικο τύπο με κέφι και στέρεα υλικά ενώ, κατά τη γνώμη μας την παράσταση κλέβει η Φωτεινή Μπαξεβάνη για το έξοχο πλασάρισμα της ατάκας, την απορημένη έκφραση της μάνας που πατάει σε ερμηνείες παλιότερων ηθοποιών, και την στέρεη παρουσία της ακόμα και στις κωμικές της παύσεις.
Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση- αποχαιρετσμός στο θέατρο του Νότου.
