Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Ευριπίδη Άλκηστη

Απόδοση - Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Πού: Περιοδεία Εθνικού Θεάτρου www.n-t.gr/el/events/alkistis/

Υπόθεση: Ο Άδμητος είναι καταδικασμένος από τις Μοίρες να πεθάνει νέος. Ο Απόλλωνας που τον προστατεύει κερδίζει από τις Μοίρες το προνόμιο να του χαρίσουν τη ζωή αν βρεθεί κάποιος αλλος να πεθάνει για χάρη του. Η μόνη που δέχεται να θυσιαστεί για αυτόν είναι η γυναίκα του η Άλκηστη. Τη μέρα που πεθαίνει η Άλκηστη φιλοξενείται στο σπίτι του Άδμητου ο Ηρακλής ο οποίος οταν μαθαίνει τι έχει συμβεί αποφασίζει να φέρει πισω τη νεκρή πολεμώντας το θάνατο.

Η παράσταση: Είναι δυνατόν να χαρακτηρίσεις τραγωδία ένα έργο που οι νεκροί ανασταίνονται και τα ζευγάρια ξανασμίγουν σ'ενα ειδυλλιακό happy end; Μήπως όμως να πεις και κωμωδία ένα έργο που το μεγαλυτερο μέρος του αποτελείται από θρήνους για τον επικείμενο χαμό της λατρεμένης συζύγου, της στοργικής μάνας και της αγαπητής βασίλισσας;
Το έργο του Ευριπίδη δίκαια χαρακτηρίζεται ως "τραγικωμωδία" καθώς πέρα από το χαρούμενο τέλος περιλαμβάνει μια σειρά απο ιλαροτραγικά επεισόδια όπως η συνάντηση του Άδμητου με τον πατέρα του Φέρη ή η εμφάνιση του Ηρακλή.
Αυτός ο διττός χαρακτήρας του έργου δίνει την ευκαιρία σε πολλούς σκηνοθέτες που δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αρχαίο δράμα, να πειραματιστούν, να προτείνουν και να δώσουν ένα δείγμα γραφής στο είδος αυτό. Οι πειραματισμοί στο συγκεκριμένο έργο βέβαια έχουν και κινδύνους- οπως η πρώτη απόπειρα του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο το 1984- αλλά και γοητευτικές εκπλήξεις- όπως η ματιά της Λυδίας Κονιόρδου στο έργο το 1995.

Στη συγκεκριμένη παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου υπερίσχυσε το στυλ, αποθεώθηκε η εικόνα, πρωταγωνίστησε η κίνηση και συχνά αποδυναμώθηκε ο λόγος και οι ερμηνείες.
Και δε θα είχαμε καμία αντίρρηση για όσα είδαμε αν δε συνέβαινε το τελευταίο και δεν είχαμε την αίσθηση πως κάποιες φορές τα όσα γίνονταν στη σκηνή είχαν στόχο τον εντυπωσιασμό. Με αισθητική που παρέπεμπε σε παραστάσεις του Δ. Παπαϊωάννου- ο οποίος όμως δε χρησιμοποιεί λόγο και κείμενο αλλά τον οπτικοποιεί- ο Μοσχόπουλος έστησε μια παραστάση υψηλής αισθητικής, στυλιζαρισμένη και με εμπνευση αλλά συχνά παγιδεύτηκε, έγινε θαυμαστής του εαυτού του και των εντυπωσιακών tableau vivant του και δεν αξιοποίησε το λόγο και τους ηθοποίους του. Είχε βέβαια την πολύ καλή βοήθεια του συνθέτη Κορνήλιου Σελαμσή - εξαιρετικό ύφος, υπέροχη μουσική υπογράμμιση, της σκηνογράφου και ενδυματολόγου Έλλης Παπαγεωργακοπούλου- εμπνευσμένη η αντίθεση των κοστουμιών χορού και πρωταγωνιστών, λειτουργικό το άροτρο - ρολόι, της χορογράφου Μάρθας Κλουκίνα- πολύ δουλεμένος χορός από τους συν της βραδιάς.

Οι ηθοποιοί: Η Μαρία Σκουλά στον ομώνυμο ρόλο ήταν κατά τη γνώμη μας η περισσότερο αδικημένη καθώς τα όσα συνέβαιναν στη σκηνή δεν άφησαν τη ίδια και το λόγο να ακουστεί, αλήθεια γιατί ξεκίνησε να μιλάτραγουδώντας; ΄Ηταν το σημείο εκείνο κομμός της Άλκηστης;
Ο Χρήστος Λούλης έπαιξε με σαφήνεια περισσότερη από όσο απαιτούνταν τις δύο όψεις του Άδμητου: αδύναμος και ευαίσθητος σε βαθμό γκροτέσκο πριν το θάνατο της γυναίκας του, περισσότερο δυναμικός και ανθρώπινος μετά το θάνατο της. Το περίεργο έιναι πως από όλο αυτή τη διαδρομή στην κόψη του ξυραφιού κατάφερε να διασωθεί... Μεγάλο ταλέντο...
Ο Αργύρης Ξάφης έδωσε την αφέλεια και την αποφασιστικότητα του Ηρακλή με σκηνική ευφράδεια και ήθος, είχε μέτρο και δεν χρησιμοπίησε ευκολίες που ο ρόλος επιτρέπει.
Ο Κώστας Μπερικόπουλος έκλεψε την παράσταση στην μοναδική σκηνή του ερμηνεύοντας το ρόλο του Φέρη με κύρος, λεπτότητα και λιτότητα και κατάφερε να κερδίσει το κοινό και το χειροκρότημά του.

Συμπέρασμα: Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με εικαστική αρτιότητα, σκηνοθετική πρωτοτυπία και άνισες ερμηνείες.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Σε στενό οικογενειακό κύκλο

Συγγραφέας: Αλεξάντρ Νικολάγιεβιτς Οστρόφσκι

Σκηνοθέτης: Νίκος Μαστοράκης

Πού: Θέατρο Αμόρε (Πριγκιπονήσων 10, 2106468009)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Ο Μπαλσόφ είναι ένας πλούσιος έμπορος που σχεδιάζει να κηρύξει εικονική πτώχευση για να μην πληρώσει τους πιστωτές του και να κερδίσει ένα μεγάλο ποσό. Για να το καταφέρει αυτό ζητά τη βοήθεια του υπαλλήλου του Ποτκαλύτσην στον οποίο σκοπεύει να μεταβιβάσει την περιουσία του και ο οποίος δέχεται να συμετέχει στο κόλπο αρκεί να παντρευτεί την κόρη του Μπαλσόφ. Η εξέλιξη είναι διαφορετική απ'ότι υπολόγιζε ο εμπνευστής του σχεδίου που καταλήγει έρμαιο στιο έλεος της κόρης και του γαμπρού του.
Το έργο του Οστρόφσκι που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους λογοτεχνικούς κύκλους της Μόσχας το 1847 που πρωτοπαρουσιάστηκε, καθιέρωσε το συγγραφέα του αν και τον οδήγησε σε παραίτηση απο το κυβερνητικό του αξίωμα εφόσον λογοκρίθηκε από την εξουσία της εποχής.
Πρόκειται για μια σκληρή σάτιρα της τάξης των εμπόρων, των επιχειρηματιών, των δικολάβων και των προξενητών την οποία ο συγγραφέας γνώριζε καλά. Τα πρόσωπα του έργου κινούνται γύρω από το χρήμα, το πάθος της κατοχής, την απληστία και την απουσία αγάπης...

Η παράσταση: Ένα έργο γραμμένο πριν από 160 χρόνια μοιάζει να αφορά απόλυτα την εποχή μας εφόσον το χρήμα και όσα επιβάλλει εξακολουθούν να ορίζουν με τον ίδιο - ή χειρότερο - τρόπο τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης, έχοντας στα χέρια οτυ μια ρέουσα, εμπνευσμένη μετάφραση- απόδοση του Γ. Δεπάστα, για μια ακόμη φορά κατάφερε με απλά υλικά και ευρηματικές σκηνικές λύσεις να φωτίσει ένα κείμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και από διδακτισμό. Η παράσταση έχει χιούμορ, ρυθμό και εξαιρετικό δέσιμο ερμηνειών. Εικαστικά το έργο αναφέρεται στην εποχή του και θα πρέπει να αναφέρουμε ιδιαίτερα τα εμπνευσμένα κοστούμια της Εύας Μανιδάκη. Ένα από τα κλειδιά του έργου που κλείνει με τρόπο σχεδόν ζοφερό την παράσταση αποτελεί η τελευταία πράξη όπου ο καθρέφτης στον οποίο αντικρύζεται το κοινό γίνεται σκηνή του δράματος και αποτύπωση μιας σύγχρονης πραγματικότητας.

Οι ηθοποιοί: Ο Νίκος Μαστοράκης είναι από τους σκηνοθέτες που καταφέρνουν να αποσπούν το μέγιστο των δυνατοτήτων των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζονται. Ο Δημήτρης Πιατάς ερμήνευσε με τον απαραίτητο κυνισμό το ρόλο του άπληστου έμπορου, όχι όμως πάντα με το ίδιο μέτρο. Ο Γιάννης Νταλιάνης και ο Θάνος Τοκάκης είχαν ενδιαφέρουσες στιγμές, η Σοφία Σεϊρλή απέδωσε με έμπνευση και χιούμορ την προξενήτρα και η Άλκηστης Πουλοπούλου ξεχώρισε για την κωμική της φλέβα. Η Εύη Σαουλίδου έπλασε ένα μπουφόνικο τύπο με κέφι και στέρεα υλικά ενώ, κατά τη γνώμη μας την παράσταση κλέβει η Φωτεινή Μπαξεβάνη για το έξοχο πλασάρισμα της ατάκας, την απορημένη έκφραση της μάνας που πατάει σε ερμηνείες παλιότερων ηθοποιών, και την στέρεη παρουσία της ακόμα και στις κωμικές της παύσεις.

Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση- αποχαιρετσμός στο θέατρο του Νότου.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα

Συγγραφέας: Ευγένιος Ο'Νηλ





Σκηνοθέτης: Αντώνης Αντύπας





Πού: Απλό Θέατρο ( Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα, τηλ. 2109229605)





Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή





Υπόθεση: Παρακολουθούμε μια μέρα από τη ζωή της οικογένειας Ταϊρόν. Μια ολόκληρη μέρα από το πρωί ως αργά το βράδυ, μια μέρα που χάνεται μέσα στα σκοτάδια τεσσάρων βασανισμένων ψυχών που αγαπούν να μισιούνται. Ο πατέρας Τζέιμς Ταϊρόν είναι ένας γνωστός ηθοποιός που σπατάλησε το ταλέντο του στο βωμό του εύκολου χρήματος και της επιτυχίας. Η γυναίκα του Μαίρη Ταϊρόν άφησε τη ζωή της στα χέρια του συζύγου της ακολουθώντας τον σε κάθε του επιλογή και αρνούμενη αυτά που θα την έκαναν ευτυχισμένη. Ο μεγάλος γιος Τζέιμι, ηθοποιός κι αυτός, βαδίζει αποτυχημένα στα χνάρια του πατέρα του και ζει μια ζωή παρέα με το ποτό και τις εφήμερες απολαύσεις. Ο μικρός γιος Έντμοντ, ο ποιητής της οικογένειας, είναι άρρωστος από φυματίωση και προσπαθεί να βρει το δρόμο του γράφοντας. Η εξάρτηση της μάνας Ταϊρόν από τη μορφίνη-κατάλοιπο μιας άτυχης γέννας και ενός φτηνού γιατρού που επέλεξε ο τσιγκούνης άντρας της- είναι η λυδία λίθος τη συγκεκριμένη "μεγάλη μέρα" για τις σχέσεις της οικογένειας.


Το αυτοβιογραφικό έργο του Ο'Νηλ περιγράφει με ρεαλισμό και ποίηση τις ζωές των μελών της οικογένειάς του με τρόπο πολλές φορές σπαρακτικό. Μέσα από την εσωτερική δράση των υπέροχων μονολόγων και από τις έντονες συγκρούσεις των διαλογικών μερών τα πρόσωπα περνάνε "από την αγάπη στο μίσος, από τις ενοχές στις κατηγορίες από τη συμπάθεια στον ανταγωνισμό".


Η παράσταση: Ο Αντώνης Αντύπας σκηνοθέτησε το έργο με την προσφιλή του μέθοδο του απόλυτου σεβασμού στο κείμενο και της διακριτικής επέμβασης του σκηνοθέτη. Οι παραστάσεις του χαρακτηρίζονται από την απουσία σκηνοθετισμού και την απλότητα τους και έχουν το πλεονέκτημα ότι αφήνουν το λόγο να ακουστεί με καθαρότητα και την εικόνα να παρασταθεί με ευκρίνεια αλλά και ποιητικότητα. Αυτό επιτυγχάνεται και με τη βοήθεια των σχεδόν μόνιμων συνεργατών του τόσο στο εικαστικό όσο και στο ακουστικό μέρος της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γ.Πάτσα με την λιτότητα και τη αφαιρετικότητά τους, υπογράμμιζαν τις εντάσεις και αναδείκνυαν τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους. Ο Λ. Παυλόπουλος έντυσε δημιουργικά το χώρο με υπαινικτικούς φωτισμούς και σημαίνουσες σκιάσεις. Η Ε. Καραϊνδρου με τη χρήση ελάχιστων μουσικών φράσεων μετέφρασε συναισθήματα και εξωτερίκευσε σιωπές .
Οι ηθοποιοί: Τέτοια σημαντικά κείμενα χρειάζονται γιαν να παρασταθούν ηθοποιούς με σκηνική ωριμότητα και ερμηνευτική παιδεία. Πρόκειται για ένα έργο πρωταγωνιστών για το λόγο αυτό και σπάνια παιζόμενο στη χώρα μας. Η Ράνια Οικονομίδου ταίριαξε το γνώριμο ύφος του μουσικού της λόγου με την αφέλεια και την παιδικότητα της ηρωίδας που εγκλωβίστηκε σ'ενα γάμο που δεν είχε ονειρευτεί, δημιούργησε χαρακτήρα με κινήσεις και βηματισμούς, με σιωπές και βλέμματα. Ο Δημήτρης Καταλειφός απέδωσε το ρόλο του Τζέιμς Ταϊρόν τονίζοντας με έμπνευση και σκηνική ενάργεια τα στοιχεία εκείνα που τον χαρακτηρίζουν, τόσο τη ματαίωση του καλλιτέχνη που αδίκησε τον εαυτό του, όσο και την τσιγκουνιά υλική και συναισθηματική απέναντι στα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Οι σκηνές των συγκρούσεων του και των μονολόγων του είναι από καλύτερες τις παράστασης. Ο Άλκης Κούρκουλος κάνει την καλύτερη μέχρι σήμερα εμφάνιση του στη σκηνή στο ρόλο του Τζέιμι με τις τόσο εύγλωττες σιωπές του και τον τρόπο που το βλέμμα του αγκαλιάζει τα μέλη μιας οικογένειας που πονάει. Λένε πως ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία για ένα ηθοποιό είναι η ερμηνεία του μεθυσμένου. Ο Κούρκουλος στην αντίστοιχη σκηνή είχε απόλυτο μέτρο και ωριμότητα δίνοντας μια ερμηνεία με λεπτές αποχρώσεις, σχεδόν σπαρακτική. Ο Κώστας Βασαρδάνης έχει πολλές καλές στιγμές ειδικότερα στη σκηνή με τη μητέρα του και καταφέρνει να εντάξει τον ιδιότυπο πολλές φορές λόγο του στο ύφος του ρόλου. Η Σοφία Καλεμκερίδου μπέρδεψε δυστυχώς τη λιτότητα με την απουσία παιξίματος και αφέθηκε σε μια υποτυπώδη διεκπεραίωση του ρόλου της Κάθριν με ελάχιστες καλές στιγμές.
Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή - κλασική - παράσταση για να γνωρίσουμε ένα υπέροχο κείμενο και να απολαύσουμε σημαντικές ερμηνείες.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Σαρδέλες με... σαρδάμ

Συγγραφέας: Μάικλ Φρέιν

Σκηνοθέτης: Αντώνης Καλογρίδης

Πού: Στο Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση (Παπαδιαμαντοπούλου 4, τηλ. 2107210045)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Μια ομάδα ηθοποιών ανεβάζει με την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη την παράσταση με τίτλο "Να γδύσουμε τους ντυμένους". Στην πρώτη πράξη του έργου παρακολουθούμε την πρόβα των ηθοποιών για την παράσταση που πρόκειται να ανεβάσουν. Στη δέυτερη πράξη παρακολουθούμε τα παρασκήνια την ώρα που στη σκηνή του υποθετικού θεάτρου εξελλίσσεται η κανονική παράσταση. Στην τρίτη πράξη σκηνή και παρασκήνια γίνονται ένα καθώς οι σχέσεις των ηθοποιών έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο τόσο επι σκηνής όσο και πισω από αυτή.
Η φάρσα του Μάικλ Φρέιν είναι ένα από τα πιο αστεία έργα που έχουν γραφεί ποτέ σχετικά με τις σχέσεις των ηθοποιών και το ανέβασμα μιας παράστασης. Στη χώρα μας έχει ανέβει άλλες τρεις φορές με κυριότερη και πιο πετυχημένη την παράσταση της Ελευθερης Σκηνής το 1983.
Η παράσταση: Η φάρσα είναι κατά τη γνώμη μας ένα από τα δυσκολότερα και πιο απαιτητικά είδη θεάτρου. Ειδικότερα το συγκεκριμένο έργο στηρίζεται τόσο πολύ στην ακρίβεια, την ατάκα και την αυστηρότητα των στιγμών που πρέπει να παίζεται απολύτως σοβαρά για να βγάλει γέλιο. Οποιαδήποτε παρέκλισση από αυτό μετακινεί το εργο στη μπαλαφάρα και στο αλαλούμ. Δυστυχώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ιλίσια είχε ελάχιστες καλές στιγμές καθώς εκτράπηκε πολλές φορές σε ένα συνονθύλευμα κραυγών και κινήσεων από τις οποίες ο θεατής δεν καταλάβαινε τίποτα. Δε γνωρίζουμε αν η ευθύνη βαρύνει τον σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη που στο παρελθόν έχει δώσει εμπνευσμένες παραστάσεις ή τους ηθοποιούς που τη βραδιά που τους παρακολουθήσαμε εμείς είχαν ξεφύγει από κάθε μέτρο. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν πολυ κατώτερο των δυνατοτήτων τους ιδιαίτερα στα δύο πρώτα μέρη.
Από το όλο θέαμα διασώθηκε και έδειξε για μια ακόμη φορά το γνήσιο ταλέντο του ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Κρίμα που οι περισσότεροι από τους άλλους ηθοποιούς προτίμησαν τις ευκολίες τους και ακύρωσαν μια ευχάριστη βραδιά. Ελπίζουμε να ήταν μόνο συμπτωματικό.
Συμπέρασμα: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη...

Βάσσα

Συγγραφέας: Μαξίμ Γκόρκι

Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθηνός

Που: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, τηλ. 2108838727)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Βάσσα είναι η μητέρα της Άννας, του Σεμιόν και του Πάβελ. Ο πατέρας της οικογένειας Ζαχάρ κατάφερε χάρη στις ικανότητες του να ξεχωρίσει από απλός εργάτης, να δημιουργήσει μια επιχείρηση και να ανέλθει κοινωνικά. Στο ξεκίνημα του έργου ο Ζαχάρ είναι ετοιμοθάνατος και η Βάσσα ανήσυχη για το μέλλον της επιχείρησης προσπαθεί να βρει τρόπους που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της γνωρίζοντας οτι οι δυο γιοί της είναι ανίκανοι να τη διευθύνουν. Οι προσπάθειες της Βάσσα να κατευθύνει τις ζωές των ανθρώπων που την περιβάλλουν - από τους γιους και τις νύφες της ως τον επιστάτη και τον αδελφό του άντρα της- δίνουν μια ιστορία με εντάσεις, συγκρούσεις και πόνο.
Η παράσταση: Το έργο του Γκόρκι (1910) ευτύχησε στο ανέβασμα του στην ελληνική σκηνή να έχει ως σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που γνωρίζει βαθιά το ρώσικο θέατρο, τις ρίζες και την εξέλιξη του. Ο Στάθης Λιβαθηνός που έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινσττούτο Θεάτρου της Μόσχας, έστησε μια παράσταση που κυριαρχεί η σκοτεινή όψη των προσώπων, η επιθετικότητα, ο κυνισμός και οι επιφανειακές τους σχέσεις. Οι ήρωες είναι άγρια θηρία που συνωστίζονται σε κλουβιά και αλληλοσπαράσσονται. Στο επίκεντρο όλων η Βάσσα, θηρίο και θηριοδαμαστής, θύτης και θύμα των μηχανοραφιών της είναι το πρόσωπο που κινεί τα νήματα και επιλέγει τις λύσεις στα αδιέξοδα δημιουργώντας νέα...
Τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της παράστασης τονίζει το ευρηματικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με τα κάγκελα που περιβάλλουν τους ηθοποιούς και το μοναδικό τραπέζι στο μέσον της σκηνής να υπενθυμίζει τους δεσμούς της οικογένειας με τόσο ειρωνικό και σαφή υπαινιγμό. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και η μουσική του Θοδωρή Αμπαζή δίνουν ατμοσφαιρικές και εύστοχες λύσεις στο ύφος της παράστασης και στο στόχο της σκηνοθεσίας.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι σε κάθε παράσταση του Στάθη Λιβαθηνού ένα από τα κύρια στοιχεία επιτυχίας. Πιο συγκεκριμένα η Μπέτυ Αρβανίτη στον επώνυμο ρόλο διέθεσε με ευκολία όλο τον απαραίτητο κυνισμό που απαιτούνταν και έδωσε με πολύ λεπτές αποχρώσεις τη σκληρότητα, την αποφασιστικότητα και την δύναμη μιας ηρωίδας που ενεργεί αλλά και αμφιβάλλει, συγκρούεται, εγκληματεί αλλά και μετανοεί. Μια ερμηνεία με υποκριτική ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί.
Η Μαρία Καλλιμάνη στο ρόλο της Άννας δείχνει την κλάση και τις δυνατότητες της δίνοντας μια ηρωίδα με βάθος και κρυφές επιθυμίες. Η Άννα Κουτσαφτίκη στο ρόλο της Λιουντμίλας τόνισε με επιτυχία την καταπίεση και το μαρασμό της ηρωίδας στο πλευρό ενός άνδρα που δεν αγαπά και είχε στιγμές με συγκίνηση και ευαισθησία. Η Τζίνη Παπαδοπούλου ήταν μια επιτυχής επιλογή για το ρόλο της Νατάλιας εφόσον απέδωσε με σκηνική ενάργεια τον μικροαστισμό της νεαρής νύφης και τον πόθο της για μια διαφορετική ζωή.
Ο Μάνος Βακούσης εδωσε μια ερμηνεία στιβαρή με υπαινικτικό χιούμορ, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος τόνισε τη σύγχυση και τη μαλθακότητα του Σεμιόν και ο Ηλίας Κουνέλας είχε αρκετές καλές στιγμές αλλά και εξάρσεις υπερ-παιξίματος.
Αφήσαμε για το τέλος ένα πολύ καλό ηθοποιό, από τους στυλοβάτες του Ανοιχτού Θεάτρου, τον Κώστα Γαλανάκη που ερμηνεύει με κύρος και λιτότητα τον Μιχαήλ. Νομίζουμε πως οι σκηνές του με τη Βάσσα είναι απο τις καλύτερες της παράστασης.
Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση, με ωραίες ερμηνείες.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

... με τη Σιωπή

Συγγραφέας: Αλεχάντρο Κασόνα

Σκηνοθέτης: Νίκος Καραγέωργος

Πού: Θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32, τηλ. 2105223522)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Ελίσεα ζει μαζί με τον άνδρα της αδελφής της που έχει πεθάνει, τον Ραμόν, και το γιο του τον Έρον ο οποίος πάσχει από μια μορφή αυτισμού και το μόνο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνεί με ένα τρόπο είναι η θεία του η Ελίσεα. Η συμβίωση των τριών τους θα αντιμετωπίσει νέες δυσκολίες όταν ο Ραμόν αποφασίσει να παντρευτεί μια απο τις υπηρέτριες του σπιτιού, την Αμάντα. Η τελευταία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Ελίσεα για ένα παλιό της έρωτα με σκοπό να της αποσπάσει τα χρήματα που αποταμίευε για την ίδια και τον ανιψιό της.
Το έργο του Αλεχάντρο Κασόνα "Τα επτά μπαλκόνια", μετέφρασε η Ιουλία Ιατρίδου και διασκεύασε ο Νίκος Καραγέωργος δίνοντας του τον τίτλο "...με τη Σιωπή". Πρόκειται για ένα κείμενο που ενσωματώνει στοιχεία ρεαλιστικά και νατουραλιστικά με το εξωπραγματικό. Οι ήρωες του Κασόνα έχουν στοιχεία ονειρικά, ζουν την πραγματικότητα αλλά δραπετεύουν σ'ένα κόσμο με το μυαλό και το συναίσθημα τους. Η διασκευή τόνισε τα στοιχεία αυτά και παρέδωσε ένα κείμενο με λυρισμό και φαντασία.
Η παράσταση: Το ύφος της διασκευής καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τις σκηνοθετικές προτάσεις του Νίκου Καραγέωργου που εμπλούτισε την παράσταση με πολλά εικαστικά στοιχεία που μας θύμισαν παλιότερες παραστάσεις του Ανοιχτού Θεάτρου και του Γιώργου Μιχαηλίδη από τον οποίο εμφανώς επηρεάστηκε ο Καραγέωργος. Ίσως σε ένα βαθμό υπερβολικές οι σκηνές tableau-vivant του σκηνοθέτη κάνουν σαφείς τις προθέσεις του αλλά αποσπούν από το ρεαλισμό του συγγραφέα και γίνονται απλά στοιχεία εντυπωσιασμού. Νομίζουμε ότι το μέτρο χάθηκε ειδικά στις τελευταίες σκηνές του έργου που έτσι κι αλλιώς είναι έντονες δραματικά.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα απέδωσαν το ύφος και την εποχή με γούστο και έμπνευση ενώ οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη έδωσαν τις απαραίτητες ατμόσφαιρες σ'ενα χώρο που δεν ευνοεί ιδιαίτερα την παράσταση όπως το θέατρο Βεάκη.
Αναμφίβολα η παράσταση οφείλει τη φήμη της στην παρουσία της Μίρκας Παπακωνσταντίνου στο ρόλο της Ελίσεα. Η ερμηνεία είναι κάποιες στιγμές απλώς καθηλωτική καθώς αισθάνεσαι ως θεατής ότι συντελείται ένα μικρό θαύμα επί σκηνής. Ιδιαίτερα στην κορυφαία στιγμή του γράμματος που περιμένει από τον ταχυδρόμο η συγκίνηση που επιτυγχάνει η ηθοποιός με τόσο λιτό και σπαρακτικό τρόπο αποτελεί την καλύτερη, κατά τη γνώμη μας, στιγμή της παράστασης.
Από τους υπόλοιπους της διανομής θα σταθούμε στο σκηνικό κύρος του Κώστα Αρζόγλου που ερμηνεύει τον Δον Γερμάν με εύγλωττες σιωπές, έντονες παύσεις και μέτρο αλλά και την ενδιαφέρουσα ερμηνεία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου στον επικίδυνο ρόλο του αυτιστικού Έρον. Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ήταν μια μάλλον ακατάλληλη επιλογή για το ρόλο του Ραμόν ενώ η Υρώ Λούπη και η Άννα Μονογιού είχαν καλές στιγμές.
Συμπέρασμα: Μια άνιση παράσταση, μια σπουδαία ερμηνεία...

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Η κασετίνα

Συγγραφέας: Καρλ Στερνχαϊμ

Σκηνοθέτης: Βίκτωρ Αρδίττης

Πού: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, τηλ. 2108831068)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή - Μέχρι 20/1/2008

Υπόθεση: Ο Χάινριχ Κρουλ είναι ένας μικροαστός δάσκαλος τον οποίο γνωρίζουμε λίγο μετά το δεύτερο γάμο του με την όμορφη και νεότερη του Φάννυ, όταν έρχονται να εγκατασταθούν στο σπίτι όπου θα συγκατοικήσουν με την κόρη του Λύντια και την ηλικιωμένη θεία Έλσμπετ. Η τελευταία είναι το πρόσωπο που θα αποτελέσει τη λυδία λίθο για τη συνοχή της οικογένειας, όταν θα υποσχεθεί στον ανιψιό της ότι τα ομόλογα που κρατά κλειδωμένα σε μια πολυτελή κασετίνα θα παραμείνουν σ'αυτόν μετά το θάνατο της. Η κασετίνα θα αναστατώσει την απατηλή ευτυχία της οικογένειας και θα βγάλει στην επιφάνεια τις πιο σκοτεινές σκέψεις των ενοίκων του σπιτιού.
Το έργο του Καρλ Στερνχάιμ είναι μια ιδιότυπη, "αυστηρή", γερμανική κωμωδία που προσπαθεί να φωτίσει τις πληγές τις σύγχρονης κοινωνίας και να σατιρίσει την υποκρισία, την απληστία και τη βαρβαρότητα της μικροαστικής τάξης.
Η παράσταση: Η αυστηρότητα του ύφους και η ιδιομορφία της γραφής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κειμένου του Στερνχάιμ, που αποδόθηκε με γλαφυρότητα απο το Γιώργο Δεπάστα καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθούν από τα γερμανικά οι δισημίες και τα λογοπαίγνια του πρωτοτύπου. Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι η μεταφραστική προσπάθεια κατάφερε ως ένα βαθμό να αποδώσει το ύφος μιας γλώσσας κατασκευασμένης, εξειδικευμένης και φορμαλιστικής αλλά με αρκετές λειάνσεις.
Ο Βίκτωρ Αρδίττης προσπάθησε να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα που θα τόνιζαν την αυστηρότητα και τον φορμαλισμό του κειμένου αλλά πιστεύω ότι καθοδήγησε τους ηθοποιούς σε ερμηνείες περισσότερο νατουραλιστικές και κωμικές απ'όσο επέτρεπε το ίδιο το έργο. Έτσι η παράσταση δεν παρουσιάζει την απαραίτητη συνοχή τουλάχιστον υφολογικά και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς φάρσα χωρίς κορύφωση.
Το σκηνικό της Λιλής Κεντάκα αυστηρό και λειτουργικό ήταν πιο κοντά στο ύφος του συγγραφέα και σε μια παράσταση περισσότερο "γερμανική".
Οι ερμηνείες των αξιόλογων ηθοποιών λοξοκοίταζαν αρκετές φορές προς φαρσικές ευκολίες, ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε την σκηνική ευφράδεια του Ταξιάρχη Χάνου, τον αυθορμητισμό της Σύρμως Κεκέ, την άνεση του Κλέωνα Γρηγοριάδη, την αφέλεια της Έμιλυς Κολιανδρή, την κλάση της Εύης Σαουλίδου και κυρίως την ευστοχία της Έρσης Μαλικένζου που έδειξε για μια ακόμη φορά την καλή της θεατρική στόφα και την εμπειρία της.
Συμπέρασμα: Μια ιδιαίτερη κωμωδία, μια μέτρια παράσταση...