Η κασετίνα

Συγγραφέας: Καρλ Στερνχαϊμ

Σκηνοθέτης: Βίκτωρ Αρδίττης

Πού: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, τηλ. 2108831068)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή - Μέχρι 20/1/2008

Υπόθεση: Ο Χάινριχ Κρουλ είναι ένας μικροαστός δάσκαλος τον οποίο γνωρίζουμε λίγο μετά το δεύτερο γάμο του με την όμορφη και νεότερη του Φάννυ, όταν έρχονται να εγκατασταθούν στο σπίτι όπου θα συγκατοικήσουν με την κόρη του Λύντια και την ηλικιωμένη θεία Έλσμπετ. Η τελευταία είναι το πρόσωπο που θα αποτελέσει τη λυδία λίθο για τη συνοχή της οικογένειας, όταν θα υποσχεθεί στον ανιψιό της ότι τα ομόλογα που κρατά κλειδωμένα σε μια πολυτελή κασετίνα θα παραμείνουν σ'αυτόν μετά το θάνατο της. Η κασετίνα θα αναστατώσει την απατηλή ευτυχία της οικογένειας και θα βγάλει στην επιφάνεια τις πιο σκοτεινές σκέψεις των ενοίκων του σπιτιού.

Το έργο του Καρλ Στερνχάιμ είναι μια ιδιότυπη, "αυστηρή", γερμανική κωμωδία που προσπαθεί να φωτίσει τις πληγές τις σύγχρονης κοινωνίας και να σατιρίσει την υποκρισία, την απληστία και τη βαρβαρότητα της μικροαστικής τάξης.

Η παράσταση: Η αυστηρότητα του ύφους και η ιδιομορφία της γραφής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κειμένου του Στερνχάιμ, που αποδόθηκε με γλαφυρότητα απο το Γιώργο Δεπάστα καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθούν από τα γερμανικά οι δισημίες και τα λογοπαίγνια του πρωτοτύπου. Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε ότι η μεταφραστική προσπάθεια κατάφερε ως ένα βαθμό να αποδώσει το ύφος μιας γλώσσας κατασκευασμένης, εξειδικευμένης και φορμαλιστικής αλλά με αρκετές λειάνσεις.

Ο Βίκτωρ Αρδίττης προσπάθησε να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα που θα τόνιζαν την αυστηρότητα και τον φορμαλισμό του κειμένου αλλά πιστεύω ότι καθοδήγησε τους ηθοποιούς σε ερμηνείες περισσότερο νατουραλιστικές και κωμικές απ'όσο επέτρεπε το ίδιο το έργο. Έτσι η παράσταση δεν παρουσιάζει την απαραίτητη συνοχή τουλάχιστον υφολογικά και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς φάρσα χωρίς κορύφωση.

Το σκηνικό της Λιλής Κεντάκα αυστηρό και λειτουργικό ήταν πιο κοντά στο ύφος του συγγραφέα και σε μια παράσταση περισσότερο "γερμανική".

Οι ερμηνείες των αξιόλογων ηθοποιών λοξοκοίταζαν αρκετές φορές προς φαρσικές ευκολίες, ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε την σκηνική ευφράδεια του Ταξιάρχη Χάνου, τον αυθορμητισμό της Σύρμως Κεκέ, την άνεση του Κλέωνα Γρηγοριάδη, την αφέλεια της Έμιλυς Κολιανδρή, την κλάση της Εύης Σαουλίδου και κυρίως την ευστοχία της Έρσης Μαλικένζου που έδειξε για μια ακόμη φορά την καλή της θεατρική στόφα και την εμπειρία της.

Συμπέρασμα: Μια ιδιαίτερη κωμωδία, μια μέτρια παράσταση...