Motortown

Συγγραφέας: Σάιμον Στήβενς
Σκηνοθέτης: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Πού: Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου) τηλ. 2109212900
Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή. Μέχρι τις 24/2/2008.

Υπόθεση: Ο Ντάνυ επιστρέφει στο Ντάγκεναμ του Λονδίνου από το Ιράκ οπού βρισκόταν ως στρατιώτης, μέλος της ειρηνευτικής δύναμης της Βρετανίας. Συναντά τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω και οι οποίοι γνωρίζουν τον πόλεμο από την τηλεόραση: τον αδερφό του, την πρώην κοπέλα του, τον παιδικό του φίλο, ένα κυνικό έμπορο όπλων, μια ανήλικη μετανάστρια κι ενα μοντέρνο ζευγάρι Βρετανών. Μέσα από αυτές τις διαδοχικές συναντήσεις ο Ντάνυ θα νιώσει την απόρριψη, την υποκρισία και την άρνηση μιας κοινωνίας που τον έστειλε να πολεμήσει και τον αντιμετωπίζει σαν παρία και θα οδηγηθεί σε ακραίες πράξεις μίσους και ρατσισμού.

Το "Motortown" είναι ένα έργο που σύμφωνα με το συγγραφέα του μιλά για την "Αγγλία σε πόλεμο" και αναφέρεται σε μια κοινωνία που στέλνει ένα μέλος της σ'ένα ακατανόητο πόλεμο και στη συνέχεια "νίπτει τας χείρας της". Είναι ένα έργο που αφορά στις ενοχές μας. Ο Ντάνυ παρόλο που είναι ένας αρνητικός ήρωας, δεν είναι αυτός που αποκλειστικά έχει τις ευθύνες για τις πράξεις του. Ο πόλεμος αυτός είναι προϊόν μιας κουλτούρας στην οποία κυριαρχεί η κατανάλωση αγαθών αλλά και ανθρώπων, μιας κουλτούρας που εξαντλεί το αντιπολεμικό της ιδεώδες σε μια πορεία ειρήνης και ένα ηθικό διδακτισμό, μιας κουλτούρας που κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα.

Η παράσταση: Αντιμετωπίζοντας ένα έργο σκληρό, σκοτεινό και βίαιο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέβασε μια από τις καλύτερες παραστάσεις του θεάτρου που διευθύνει τα τελευταία 10 χρόνια. Με μια εξαιρετικά λιτή σκηνοθεσία επικεντρώθηκε στις ερμηνείες των ηθοποιών αφήνοντας το κείμενο να πρωταγωνιστήσει. Το έργο αποτελείται από πολλές μικρές σκηνές στις οποίες παρακολουθούμε το βασικό ήρωα σε διάφορες συναντήσεις. Οι σκηνές αυτές στήθηκαν με απλότητα και ελάχιστα σκηνικά-όπως άλλωστε είναι και η οδηγία του συγγραφέα. Τα λειτουργικά τελάρα που επέλεξε η Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, κινήθηκαν με ακρίβεια και διαμόρφωσαν τους χώρους χάρη στη χορογραφική κίνηση των ηθοποιών που επιμελήθηκε η Αγγελική Στελλάτου.

Οι ερμηνείες: Η παράσταση οφείλει πολλά στους ηθοποιούς που την υπηρετούν και ιδιαίτερα στον Γιώργο Γάλλο (Ντάνυ) που μετά την περσινή του πετυχημένη σκηνοθεσία στο Μάκβεθ, έδωσε εδώ ένα ήρωα που κάθε στιγμή αμφιβάλλει για τις πράξεις και την υπαρξή του, έναν "ωραίο τρελό" που αντιμάχεται τον εαυτό του και τους γύρω του. Παρών σε κάθε σκηνή του έργου εξέλιξε τον ήρωα με μικρές διαφοροποιήσεις από τη μια στην άλλη και σχημάτισε μια εικόνα σαφή και έντονη.

Ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου (Λη) στον επικίνδυνο ρόλο του αυτιστικού αδελφού, είχε μέτρο και στιγμές σπαρακτικές, ιδιαίτερα στο φινάλε αλλά και στις τόσο ευγλωττες σιωπές του. Πρέπει να ομολογήσουμε πως οι σκηνές των δύο αδελφών είναι από τις καλύτερες του έργου. Ο Γιάννης Τσορτέκης (Πωλ) έδωσε με τον απαραίτητο κυνισμό και αλαζονεία τον ήρωα που ωθεί τον Ντάνυ σε ακραίες πράξεις πυροδοτώντας του το χέρι - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο Παντελής Δεντάκης (Τζάστιν) είχε την απαραίτητη ελαφρότητα που απαιτούσε ο ρόλος, ενώ οι γυναικείες παρουσίες -λίγο πιο αδύναμες- στήριξαν με συνέπεια τη διανομή στο ύφος της παράστασης.

Θα σταθούμε στην ερμηνεία του Παναγιώτη Λάρκου (Τομ) που κατάφερε μέσα στη μια και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται να κάνει την έκπληξη. Ο παιδικός φίλος του Ντάνυ που έχει χάσει το νήμα που τον δένει με αυτόν, που ζει την εποχή του, που "οπλίζει" το χέρι του φίλου του, ένας χαρακτήρας σχεδόν πλήρης χάρη σε μια ερμηνεία με πλήθος αποχρώσεων, μεστή από ένα ηθοποιό που υπόσχεται πολλά.

Συμπέρασμα: 5 λόγοι για το δεις: ένα σκληρό έργο, μια πολύ καλή παράσταση, τρεις εξαιρετικές ερμηνείες.