Βάσσα

Συγγραφέας: Μαξίμ Γκόρκι

Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθηνός

Που: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, τηλ. 2108838727)

Πότε: Τετάρτη ως Κυριακή

Υπόθεση: Η Βάσσα είναι η μητέρα της Άννας, του Σεμιόν και του Πάβελ. Ο πατέρας της οικογένειας Ζαχάρ κατάφερε χάρη στις ικανότητες του να ξεχωρίσει από απλός εργάτης, να δημιουργήσει μια επιχείρηση και να ανέλθει κοινωνικά. Στο ξεκίνημα του έργου ο Ζαχάρ είναι ετοιμοθάνατος και η Βάσσα ανήσυχη για το μέλλον της επιχείρησης προσπαθεί να βρει τρόπους που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της γνωρίζοντας οτι οι δυο γιοί της είναι ανίκανοι να τη διευθύνουν. Οι προσπάθειες της Βάσσα να κατευθύνει τις ζωές των ανθρώπων που την περιβάλλουν - από τους γιους και τις νύφες της ως τον επιστάτη και τον αδελφό του άντρα της- δίνουν μια ιστορία με εντάσεις, συγκρούσεις και πόνο.

Η παράσταση: Το έργο του Γκόρκι (1910) ευτύχησε στο ανέβασμα του στην ελληνική σκηνή να έχει ως σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που γνωρίζει βαθιά το ρώσικο θέατρο, τις ρίζες και την εξέλιξη του. Ο Στάθης Λιβαθηνός που έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινσττούτο Θεάτρου της Μόσχας, έστησε μια παράσταση που κυριαρχεί η σκοτεινή όψη των προσώπων, η επιθετικότητα, ο κυνισμός και οι επιφανειακές τους σχέσεις. Οι ήρωες είναι άγρια θηρία που συνωστίζονται σε κλουβιά και αλληλοσπαράσσονται. Στο επίκεντρο όλων η Βάσσα, θηρίο και θηριοδαμαστής, θύτης και θύμα των μηχανοραφιών της είναι το πρόσωπο που κινεί τα νήματα και επιλέγει τις λύσεις στα αδιέξοδα δημιουργώντας νέα...

Τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της παράστασης τονίζει το ευρηματικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με τα κάγκελα που περιβάλλουν τους ηθοποιούς και το μοναδικό τραπέζι στο μέσον της σκηνής να υπενθυμίζει τους δεσμούς της οικογένειας με τόσο ειρωνικό και σαφή υπαινιγμό. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και η μουσική του Θοδωρή Αμπαζή δίνουν ατμοσφαιρικές και εύστοχες λύσεις στο ύφος της παράστασης και στο στόχο της σκηνοθεσίας.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι σε κάθε παράσταση του Στάθη Λιβαθηνού ένα από τα κύρια στοιχεία επιτυχίας. Πιο συγκεκριμένα η Μπέτυ Αρβανίτη στον επώνυμο ρόλο διέθεσε με ευκολία όλο τον απαραίτητο κυνισμό που απαιτούνταν και έδωσε με πολύ λεπτές αποχρώσεις τη σκληρότητα, την αποφασιστικότητα και την δύναμη μιας ηρωίδας που ενεργεί αλλά και αμφιβάλλει, συγκρούεται, εγκληματεί αλλά και μετανοεί. Μια ερμηνεία με υποκριτική ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί.

Η Μαρία Καλλιμάνη στο ρόλο της Άννας δείχνει την κλάση και τις δυνατότητες της δίνοντας μια ηρωίδα με βάθος και κρυφές επιθυμίες. Η Άννα Κουτσαφτίκη στο ρόλο της Λιουντμίλας τόνισε με επιτυχία την καταπίεση και το μαρασμό της ηρωίδας στο πλευρό ενός άνδρα που δεν αγαπά και είχε στιγμές με συγκίνηση και ευαισθησία. Η Τζίνη Παπαδοπούλου ήταν μια επιτυχής επιλογή για το ρόλο της Νατάλιας εφόσον απέδωσε με σκηνική ενάργεια τον μικροαστισμό της νεαρής νύφης και τον πόθο της για μια διαφορετική ζωή.

Ο Μάνος Βακούσης εδωσε μια ερμηνεία στιβαρή με υπαινικτικό χιούμορ, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος τόνισε τη σύγχυση και τη μαλθακότητα του Σεμιόν και ο Ηλίας Κουνέλας είχε αρκετές καλές στιγμές αλλά και εξάρσεις υπερ-παιξίματος.

Αφήσαμε για το τέλος ένα πολύ καλό ηθοποιό, από τους στυλοβάτες του Ανοιχτού Θεάτρου, τον Κώστα Γαλανάκη που ερμηνεύει με κύρος και λιτότητα τον Μιχαήλ. Νομίζουμε πως οι σκηνές του με τη Βάσσα είναι απο τις καλύτερες της παράστασης.

Συμπέρασμα: Μια πολύ καλή παράσταση, με ωραίες ερμηνείες.